Özet:

Abstract 1991 წლის საქართველოს დამოუკიდებლობის აღიარების და 2000 წლის მარტში რუსეთის პრეზიდენტად ვლადიმერ პუტინის არჩევის შემდეგ ქვეყნის საგარეო პოლიტიკა რეგიონში მნიშვნელოვანწილად იმართებოდა რუსული ინტერესებიდან გამომდინარე და მისი როლი აღიქმებოდა, როგორც მედიატორის როლი ეთნიკურ დისკუსიებში. რუსეთისთვის კავკასიის როგორც „სასიცოცხლო მნიშვნელობის მქონე ზონად“ დასახელება ხსნის რუსეთის მიერ საქართველოს საშინაო საქმეებში ჩარევას. მეორეს მხრივ, ეთნო-პოლიტიკურმა კონფლიქტებმა, პოლიტიკურმა არასტაბილურობამ, ჯერ კიდევ არამყარმა პოლიტიკურმა სტრუქტურებმა და რუსეთზე ეკონომიკურმა დამოკიდებულებამ განაპირობა, რომ საქართველო ჯერ კიდევ დაუცველია რუსეთის მხრიდან ზეწოლისა და მანიპულირებისაგან. 2000 წელს, როდესაც რუსეთის პრეზიდენტად ვლადიმერ პუტინი აირჩიეს, კრემლმა კიდევ უფრო გააძლიერა საქართველოს კონტროლი. მთავარი მიზანი იყო თბილისს აეღო პრორუსული საგარეო პოლიტიკის ხაზი. აღნიშნული სტატია იკვლევს იმ მეთოდებს, რომელსაც კრემლი იყენებდა საქართველოს დასამორჩილებლად 2000-დან 2003 წლამდე, როდესაც საქართველოს პრეზიდენტად მიხეილ სააკაშვილი აირჩიეს.

Anahtar Kelimeler: