Özet:

Son dönem edebiyatımızın klâsik dönem edebiyatına ilgisi artmıştır. Divanlar, tezkireler, manzum ve mensur hikâyeler, siyerler, kasideler incelenmiş ve konu hakkında elle tutulur nispette makaleler yazılmıştır. Bunlardan klâsik hikâye de nasibini almıştır. Klâsik hikâye üzerine hem metin yayınlanmış hem de araştırma makaleleri kaleme alınmıştır. Bilinen önyargılardan çıkılmaya çalışılmış ve klâsik metinlerin muhteva ve şekil güzellikleri ele alınmıştır. Klâsik metinlerde dil sanıldığı gibi ağır ağdalı değil dönemin şartlarına uygundur. Hele de mensur hikâyeler daha sadedir. Halk hikâyeleri ise okurun anlayacağı dil seviyesinde ve aynı zamanda edebi nitelikleri bütünüyle içinde barındıran derinliktedir. Hikâyelerde hayatın katmanları yer alır ve dili günlük konuşma diline yakındır. Hikâyelerde işlenen kahramanlar toplumun çeşitli katmanlarından alınmıştır. Postmodern dediğimiz unsurlar klâsik halk hikâyelerinde de görünmektedir. Bu bağlamda klâsik halk hikâyelerinden biri olan Seyfülmülük hikâyesi ile Akif Hasan Kaya’nın Bir Cinayetin Sonu Olmayan Hikâyesi” bir noktada buluşmaktadır.

Anahtar Kelimeler: