Abstract:

İmam Ebu Hanife ve İmam Buhari, Ehl-i Sünnet havzasında yetişen en büyük İslam âlimlerdendir. Bunlardan ilki fıkıh ilmi, ikincisi ise hadis ilmi sahasında temayüz etmiştir. İmam Ebu Hanife, 80 – 150 / 699-767 tarihleri arasında Irak‟ta, İmam Buhari ise Hicri 194-256 / 810-870 tarihleri arasında Maveraünnehir bölgesinde yaşamıştır. Muhtemelen Hanefi bir ailenin çocuğu olan İmam Buhari, tabii olarak ilk dini eğitimini İmam Ebu Hanife‟nin mezhebine göre almıştır. Ancak, on altı yaşına geldiğinde ailesiyle beraber hac için Hicaz‟a gitmiş; ailesi dönmüş, kendisi ise orada kalarak, Ehl-i hadis olarak bilinen âlimlerin derslerine iştirak etmiştir. İmam Buhari, Hicaz bölgesinde bulunduğu zaman içerisinde, ravilerin durumlarına dair et-Tarihu‟l-kebir ve et-Tarihu‟s-sağir isimli eserlerini kaleme almıştır. O bu eserlerinde, İmam Ebu Hanife ile alakalı bir takım menfi rivayetlere yer vermiştir. Ayrıca meşhur Es-Sahih isimli eserinde Ebu Hanife hakkında “Bir takım kişiler” şeklinde tarizli ifadeler kullanarak, onun bazı içtihatlarının isabetsizliğini ima etmiştir. Bu yazıda, Buhari‟nin et-Tarihu‟l-kebir ve et-Tarihu‟s-sağir isimli kitaplarında Ebu Hanife hakkındaki rivayetler tespit ve tahlil edilmiş ve söz konusu rivayetlerin birçok açıdan problemli olduğu neticesine ulaşmıştır

Keywords: