Atıf Sayısı
1
Görüntüleme
68
İndirme
6
Mimarlık ve sinema etkileşimini fenomenolojik olarak inceleyen bu çalışma, mekânın sinema aracılığıyla temsili bağlamında bedenin kentsel mekânla girdiği etkileşimi konu almaktadır. Sinemada fiziksel olarak hareketsiz olma durumunda kalan izleyicinin, görme duyusu üzerinden mekânla nasıl özdeşleşebileceği sorusunun cevabı aranmıştır. Bu bağlamda sinemada kentsel mekânın sunum biçimleri sorgulanmıştır. Deneyime olanak tanıyan kentsel mekânın, sinemada yaşamın içinden ‘olduğu gibi’ aktarılmasıyla, izleyici katılımcılığının artacağı hipotez olarak belirlenmiştir. Görme duyusunda dokunsal bir bileşenin gizli olduğu savı ile hipotez ilişkilendirilmiştir. Bu bağlamda bedenin kentsel ve sinemasal mekân deneyimi incelenmiştir. Sinemada bedenin mekânı izleyerek deneyimlemesi, görme duyusu ile ilişkilendirilirken kentte bedenin mekânı fiziksel olarak deneyimlemesi ise dokunma duyusu ile ilişkilendirilmiştir. Araştırmada yöntem olarak beden, mekân, sinema kavramlarının dolaysız ve birbiriyle olan ilişkisel anlamları hareket bağlamında açıklanmıştır. Tarihsel süreçte geçirdikleri değişim incelenmiş, bedenin edilginleştiği, kentsel mekân dokusunun tekdüzeleştiği, sinemanın gerçeklikten uzaklaşarak hikâyeleşmiş kurgusal bir yapıya büründüğü görülür. Dokunma, hareket, deneyim kavramları üzerinden sorunlara çözüm aranmış, bedenin mekânsal deneyiminin kuramsal altlığı oluşturulmuştur. Kentsel mekân deneyimi, ‘Mimarsız Mimarlık’ kapsamında değerlendirebileceğimiz örnek mekânlar üzerinden açıklanmıştır. Tasarımlarında ‘hareket’i en büyük girdi olarak kullanan Bernard Tshumi’nin bedenin mekânsal deneyimine olanak tanıyan çalışmalarıyla ilişkilendirilmiştir. Sinemasal deneyim ise izleyici katılımcılığını önemseyen, mekânı yaşamın içinden olduğu gibi çeken yönetmen Dziga Vertov’un manifestosu ve filmleri üzerinden incelenmiştir. Yapılan tüm incelemeler, sanatsal bir yapıtın anlam ve değeri sorunu tartışmalı olabileceği düşüncesiyle yorumbilim (hermeneutik) yöntemle yorumlanmıştır. Çalışmada, bedenin edilginleşme ve kentsel dokunun tekdüzeleşme problemine mimarlık ve sinema ilişkisi bağlamında çözümler üretilebileceği görülmüştür. Sinemada, izleyici katılımcılığının artabilmesi için izleyicinin izlediği mekâna karşı gerçek hayatta bir ‘bilinç’ edinmiş olması gerekir. Maurice Merleau Ponty’nin ‘yaşantı, hafıza’ olarak adlandırdığı bu durum, izleyicinin sinemada sunulan deneyimsel mekânı duyumsamasının ötesinde algılamasını, dokunsamasını sağlar. Gündelik hayatta, deneyime olanak tanıyan kentsel mekânın da etkisiyle beden etkinleşirken sinemada ise seyircinin izlediği mekânla özdeşleştiği ifade edilmiştir.
This study, which phenomenologically examines the interaction between architecture and cinema, is about the interaction of the body with the urban space in the representative context of the space through the cinema. In the cinema, the spectator who remains physically unmotivated is sought the answer to the question of how he can identify with the space through the sense of sight. In this context, the forms of presentation of the city area in the cinema are questioned. With the transmission of the urban space that enables the experience, as it is in the cinema, the participation of the audience is determined as the hypothesis that will increase. The hypothesis is associated with the assumption that a touch component is hidden in the sight. In this context, the body’s urban and cinematic space experience has been studied. In the cinema, the experience of the body by watching the place is associated with the sense of vision, while in the city, the physical experience of the body is associated with the sense of touch. In the study, the method described the indirect and interrelational meanings of the concepts of body, space, cinema in the context of movement. The changes they have experienced in the historical process have been studied, the body has been refined, the urban space tissue has been refined, the cinema has been shaped into a fictional structure that has been storytelled away from reality. Through the concepts of touch, movement, experience, problems are sought to be solved, the theoretical substrate of the spatial experience of the body is created. The urban space experience is explained through the examples of places that we can evaluate within the framework of 'Untouched Architecture'. It is associated with Bernard Tshumi's work that enables the body's spatial experience, using 'movement' as the greatest input in its designs. The film experience is studied through the manifestation and films of director Dziga Vertov, who is interested in the participation of the audience, who draws the place as from the life. All the studies made are interpreted by interpretational (hermeneutic) methods with the idea that a artistic work may be controversial with the meaning and value issue. In the study, it has been shown that solutions to the problem of the body’s enlightenment and urban tissue can be produced in the context of the relationship between architecture and cinema. In the cinema, it is necessary to have acquired a 'consciousness' in real life against the place the spectator is watching in order to increase the participation of the audience. This situation, which Maurice Merleau Ponty calls 'life, memory', allows the audience to perceive and touch beyond the sensation of the experience space presented in the cinema. In the daily life, the influence of the urban space that enables the experience also activates the body while in the cinema it is expressed that it is identified with the place the audience is watching.
This study, which examines the relationship between architecture and cinema phenomenologically, focuses on the interaction of the body with the urban space in the context of the representation of space through cinema. The answer to the question of how the audience's who is physically still in the cinema, sight identifies with the space. In this context, the presentation styles of the urban space in the cinema were examined. It has been determined as a hypothesis that the participation of the audience will increase with the recording of the experienced urban space that 'bare fact' from life in the cinema. The sense of sight has a tactual feature and this has been associated with the hypothesis. In this context, the urban and cinematic space experience of the body are examined. As a method, the direct and interrelated meanings of the concepts of body, space, and cinema were explained in the context of movement. Their change in the historical process has been examined. Solutions were sought with the concepts of touch, movement, experience. Urban space experience is explained through examples of ‘Architecture without Architect’. It has been associated with the work of Bernard Tschumi. The cinematic experience was examined through the manifesto and films of director Dziga Vertov. The samples were interpreted with the hermeneutic method. In the research, it has been observed that solutions can be produced in the context of the relationship between architecture and cinema. In order to increase audience participation in cinema, the audience must have acquired a real-life ‘conciousness’ of the space they watch. Ponty refers to it as ‘experience, memory’. This situation enables the audience to perceive and touch the experiential space presented in the cinema beyond sensing it. In daily life, while the body becomes active with the effect of the urban space that allows for experience, the audience becomes identified with the space they watch in cinema.
Alan : Eğitim Bilimleri; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler; Ziraat, Orman ve Su Ürünleri
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
