Özet:

Edebi eserlerde ağız kullanımı, Nabizade Nazım’ın Kara Bibik, Ebubekir Hazım Tepeyran’ın Küçük Paşa ile başlamış ve Cumhuriyet döneminde toplumcu gerçekçi akımların etkisiyle devam edip ivme kazanmıştır. Bu çalışmada, edebi metinlerde ağız kullanımı çalışmalarına kısaca değinilmiş ve edebi metinlerde standart dışı dil kullanımı konusu tartışılmıştır. Sabahattin Ali’nin Değirmen, Kağnı, Ses, Sırça Köşk, Yeni Dünya kitaplarındaki hikâyeleri ağız kullanımı ve Türkçenin söz varlığı unsurları bakımından incelenmiştir. Söz varlığı olarak hikâyelerde ağız kullanımı, atasözleri, deyimler, argo, kaba söz/küfür, dua, beddua, yemin ve lakapların kullanımı ve sıklıkları verilerek örneklendirilmiştir. Sabahattin Ali’nin hikâyelerinin incelenmesiyle söz varlığında yer almayan kelime, deyimler ile ağız unsurları Türkçenin söz varlığına katkısı bakımından değerlendirilmiştir.

Anahtar Kelimeler: