Özet:

1105-1111 yılları arasında İmam Gazzâlî tarafından Farsça olarak yazılan Nasîhatü’l-Mülûk, 1509 yılında Şeybânî Han’ın oğlu Temür Sultan’ın emriyle Çağataycaya tercüme edilmiştir. Mütercimi Belhli Seyyid Ali Kâtib’dir. Nasîhatü’l- Mülûk’te hikâyeler ve hikmetler başlığıyla yöneticilere öğüt ve nasihatler verilmektedir. Bu öğüt ve nasihatleri pekiştirme amacıyla manzum parçalara başvurulmuştur. Eserin Arapça ve Osmanlıcaya yapılan tercümelerinde de bu manzumelerin bir kısmının manzume olarak çevrildiğini, bazı kısımlarının mensur olarak çevrildiğini görmekteyiz. Nasîhatü’l-Mülûk’ü Çağataycaya çevirmiş olan Seyyid Ali Kâtib, eserdeki mensur kısımları ustalıkla çevirmekle kalmamış, manzum parçaları da manzum olarak çevirmeye, eserin Farsça aslını korumaya gayret göstermiştir. Bununla birlikte Seyyid Ali Kâtib, manzumeleri çevirirken ünlü Çağatay şairlerinden konuya uygun beyitleri derleyerek, Çağatay şairleri eserlerine olan hakimiyetini de ortaya koymuştur. Gazzâlî’nin sultanlara öğütler verirken yazdığı mensur kısımların altına da ünlü Çağatay şairlerinin, özellikle Nevâyî’nin şiirlerini ustalıkla ve metnin bütünlüğünü bozmadan yerleştirmiş ve çalışmasını bu yönüyle Nasîhatü’l-Mülûk’ün diğer dillere yapılan çevirilerinden farklı kılmıştır. Çalışmamız, Çağatayca Nasîhatü’l- Mülûk’teki manzum parçaları, türleri, kaynakları ve eserin konusuyla ilişkisi bakımından incelemeyi amaçlamaktadır.

Anahtar Kelimeler: