Views
8
Downloands
2
Din ve kültürün birlikteliği, kutsal zamanlarda beliren halk inanışlarında kendini göstermektedir. Kutsal zamanlar, inanan kimselerin Kutsal ile ilişki kurmasında aracı bir rol üstlenmektedir. Kutsala erişme gayreti insanoğlunun üretkenliği ile dışa vurulmakta, kutsal zamana ilişkin kültürel birikimi beraberinde getirmektedir. Zamana kutsiyet kazandıran dini referanslar halk davranışlarına yansımakta, çok sayıda kültürel ürünün ortaya çıkmasını sağlamaktadır. Kutsal’ın zaman üzerindeki tecellisi, bu zamana eşlik eden kültürel ögelerle birlikte her inanan topluma özgü bir “kutsal zaman kültürü” oluşturmaktadır. Toplum içerisinde kutsal zamanlarda farklı formlarda tezahür eden kültürel oluşumlar din eğitiminde amaçlanan dini duygu ve davranış gelişimine katkı sağlamaktadır. Çalışma, din eğitiminde kutsal zaman kültürünün sosyal öğrenme yoluyla istendik davranış gelişimine katkısını ortaya koymayı amaçlamaktadır. Kutsal zaman olgusunun halk bilimi ve din bilimlerinin ortak problemi olması sebebiyle araştırma disiplinlerarası yaklaşımla gerçekleştirilmiştir. Araştırmada her iki disiplinin kaynakları üzerine sistematik literatür taraması yöntemine başvurulmuştur. Kutsal zaman kültürünün dini davranış gelişimine olan katkısı Bandura’nın sosyal öğrenme kuramı ve Vygotsky’nin bilişsel gelişim kuramı çerçevesinde ortaya konulmuştur.
The coexistence of religion and culture emerges in folk beliefs at sacred times. Sacred times play a mediating role between God and his believers. The endeavour to access the Sacred Being results in the productivity of human beings and cultural heritage. Religious references on sacred time are associated with the behaviours of people and enable the emergence of many cultural elements. The representation of the Sacred over time creates "the culture of sacred time" unique to each society. Cultural practices in different forms at sacred times contribute to the acquisition of religious feelings and behaviours in religious education. The study aims to reveal the contribution of the culture of sacred time to the development of behaviour through social learning in religious education. Since the phenomenon of sacred time is a common problem in folklore and religious sciences, the study is carried out by interdisciplinary approach. The method of the study is systematic literature review on the resources of both disciplines. The study reveals the contribution of the culture of sacred time to the development of religious behaviours through Bandura's social learning theory and Vygotsky's cognitive development theory.
Field : Eğitim Bilimleri; İlahiyat
Journal Type : Ulusal
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
