Özet:

Almanya ile Türkiye arasında ilk misafir işçi anlaşması 1961 yılında imzalanmıştır. İkinci Dünya savaşı sonrasında Almanya, azalan Alman erkek nüfusu ve işgücünü Türkiye’den gelen misafir işçilerle kapatmaya çalışmıştır. Türk işçiler ise bir bavulla yola çıktıklarında, amaçları birkaç yıl Almanya’da çalışıp para kazanıp memleketlerine dönmekti. Almanya’da misafir işçi, Türkiye’de ise “Alamancı” olarak görülen bu insanlar, arafta kalmış, her iki topluma da kendilerini tam anlamıyla ait hissetmemişlerdir. Bu beklenenin aksine uzun yıllar süren “misafir işçilik” döneminin başında Türk insanında kendilerini Alman toplumuna kabul ettirme çabası baş göstermiştir. Bu çabayla birlikte Almanya’daki iş yaşamlarında mutlu ve entegre olmuş olacaklarını düşünen Türklerde zamanla, bu çalışma döneminin uzun sürmesiyle birlikte, yabancı memlekette olduklarını kabullenme başlamış ve Türkiye’ye geri dönme gerçekleşmeyince de, gerçekleri kabullenmeye başlamışlardır. Birinci ve ikinci neslin arafta kalan Türklerinin aksine günümüzde Almanya’da yaşayan Türkler artık benliklerini yitirmeden, Türk olduklarını ve Almanya’da yaşadıklarını kabul etmişlerdir. Göçün başlangıcında aidiyet ve kimlik problemlerini yaşayan Türklerde, günümüzde kimlik ile ilgili büyük bir sorun olmamakla birlikte, Türkiye’ye dönüş ve Almanya’daki yaşam kararları üzerine düşünmektedirler. Bu çalışmada Almanya’da yaşayan Türklerin göçün ilk yıllarından günümüze kadar olan süreçte yaşadıkları kimlik sorunlarının değişimleri incelenecektir.

Anahtar Kelimeler: