Özet:

Lübnan coğrafyasında ortaya çıkan ayaklanmaların sosyal ve ekonomik nedenlere dayandırılması yeterli değildir. Bunun yanı sıra siyasi gruplaşmaların dış müdahale ile arttırılmaya çalışıldığı görülmektedir: Bir tarafta Fransa desteği ile Maruniler öte tarafta İngiliz kontrolü altında birleşen Dürziler, inanç faktörü kullanılarak Avrupa Devletlerinin bölgede kendi çıkarlarını gözetme adına faaliyetlere başladıkları da görülür. Fransa bölgede öncelikle kültürel nüfuz politikasını uygulamış, misyonerlik faaliyetlerine girmiştir. Bunun ardından siyasal baskı ve sonra da askeri müdahaleyle bölgede hâkimiyetini, dolayısıyla ingiltere'ye karşı güç dengesini oturtmayı sağlamıştır. Buna karşın İngiltere dengelerin değişmesini çıkarları açısından uygun gördüğü için zaman zaman Fransa'ya karşı Osmanlı idaresiyle ittifak halinde görünmüştür. Çıkar politikası çerçevesinde değişen dengeler sorunun çözümünü çabuklaştırmış ve 1861 Nizamnamesi imzalanarak bölgenin Osmanlı Devleti tarafından seçilen ve ona bağlı bir Hıristiyan mutasarrıf tarafından yönetilmesi kararı alınarak olaylar çözümlenmiştir

Anahtar Kelimeler: