Abstract:

Bu çalışmada, Carl Rogers tarafından geliştirilen müracaatçı merkezli yaklaşımın ortaya çıkışı, teorik çerçevesi, uygulama prensipleri ve tekniklerinin sosyal hizmet uygulamalarında kullanım şekli konularını ele almak amaçlanmıştır. Rogers’ın sosyal hizmet uzmanlarıyla yaptığı çalışmalarla edindiği klinik deneyimleri psikanalizin önde gelen modellerinin yetersiz kaldığı düşüncesini geliştirmesine ve uygulamada yeni tedavi yöntemleri geliştirmesine yardımcı olmuştur. Bu yaklaşımın temel odak noktası kişinin kendi yaşantısından kendisinin sorumlu olduğu anlayışıdır. Kökeninde hümanist psikolojinin olduğu bu yaklaşım her bireyin kendini gerçekleştirme potansiyeli olduğuna inanır. Müracaatçı olduğu gibi kabul edilip empatik bir şekilde dinlenirse gizil güçleri ortaya çıkacak ve kendi sorunlarıyla ilgili çözüm yollarını kendisi bulabilecektir. Müracaatçı merkezli yaklaşımda müdahale süreci ilk görüşmeyle başlar. Odak müracaatçı olduğu için görüşmede ne olacağına müracaatçı karar verir. Sosyal hizmet uzmanı herhangi bir değerlendirme yapmaz, tarihçe almaz ya da müracaatçının hedefleri ile ilgili gündemini izlemez, müracaatçıya saygı duyar ve sıcak ve kabul edici bir tavır sergiler. Görüşme sürecini belirleyen kişi müracaatçının kendisidir. Bu yaklaşım çevresi içinde insan prensibi, değerlendirme ve müdahalede biyo-psikososyal yaklaşım, müracaatçının kendi kaderini tayin hakkı, müracaatçının manevi yönünü tanıma ve tüm insanların saygınlığı ve onuru gibi sosyal hizmetin etik ilkelerini yansıtmaktadır. Bundan dolayı sosyal hizmet uygulamalarıyla bağdaşan pek çok yönü vardır.

Keywords: