Özet:

Beethoven’ın üç evre altında incelenen ve bestecinin sanatsal yaratıcılığı ile müziğindeki üslup değişikliklerinin anlaşılmasını sağlayan süreçlere bakıldığında, literatüre “Son Dönem” olarak geçmiş olan 1812-1827 yılları, bestecinin yoğun olarak Bach’tan ilham aldığı, ancak kendine özgü müzik dilini ortaya koyduğu bir “yenilikçi üslup” a işaret etmektedir. Son piyano sonatları olarak bilinen op. 101, 106, 109, 110 ve 111, bu üslubun piyanistik eserler sınıflandırmasındakiönemli örnekleridir. Bu çalışmada, Op. 106 Hammerklavier Sonatı, gerek bahsi geçen yenilikçi üslup, gerekse son dönem piyano sonatları arasındaki yeri bağlamında incelenecek ve Beethoven’ın –çoğunlukla- bestecilik yönüne değinen kaynaklarda hissedilen eksikliğe binaen, eserin piyanistik anlamdaki değerine işaret edilecektir.

Anahtar Kelimeler: