Özet:

Vâkıdî, hayatının neredeyse tamamını Abbâsîler’in yönetimi altında geçirmiş bir âlimdir. İslâm’ın ilk dönemlerine rastlayan bu süreçte, birbirlerinden tamamen ayrılmamış olan İslâmî ilimlerle meşgul olmuştur. Her ne kadar tarihçi vasfıyla ön plana çıkmışsa da, uzun yıllar kadılık yapmış ve hadîs ile de ilgilenmiştir. Sırf hadîse dair bir eseri bulunmayan Vâkıdî’nin rivayetlerine, Kitâbü’l-megâzî’si ile mu‘cem ve müsned gibi bazı hadîs kaynaklarında ulaşılabilmiştir. Ehl-i sünnetin muteber hadîs kaynaklarında ise -bir rivayet hariç- onun herhangi bir rivayetine rastlanmamıştır. Tarihçi yönüyle övülmüş biri olmasına karşın İmam Şâfi‘î, Yahyâ b. Ma‘în, Ali b. el-Medînî ve Ahmed b. Hanbel gibi bazı hadîs âlimleri tarafından telfîk, hadîs uydurma, maklûb ve mu‘dal rivayetlerde bulunma, teferrüd ve tedlîs gibi konularda tenkit edilmiştir. Buna karşılık çoğunluğunu öğrencilerinin oluşturduğu bir grup tarafından övülmüştür. Bu çalışmada Vâkıdî’nin hadîs rivayetindeki ehliyetine dair tespitlere yer verilmiştir.

Anahtar Kelimeler: