Özet:

Sendikacılık, ücretli çalışan işçi kesiminin yetersizliği, siyasi iradenin sendikal örgütlenmeye olumsuz bakışı gibi nedenlerle Türkiye'ye geç girmiştir. 1945'te çok partili hayata geçiş sonrasında 1947'de yürürlüğe giren 5018 sayılı Kanun'la işçilere sendikal örgütlenme yolu açılmışsa da, yasa koyucu sendikacılığın olmazsa olmazı grev hakkını vermekte 1961'e kadar çekinceli davranmıştır. 1961 Anayasası'yla sosyal ve iktisadi haklar arasında yer alan sendikal örgütlenme ve grevli toplu pazarlık hakkı anayasal güvence altına alınmış; söz konusu haklar, 1963'te 274 ve 275 sayılı Kanunlarla düzenlenmiştir. Makalede, Türkiye'de 1947 sonrası grev hakkı ele alınmış; yasa koyucunun 1947-1960 arası yasakçı, 1961 sonrası serbesti dönemindeki değişen tutumu irdelenmiştir.

Anahtar Kelimeler: