Özet:

Abstract Devletin kamu ihtiyaçlarının karşılamak amacıyla gerçekleştirdiği kamu hizmetleri düzenli mali kaynakların bulunmasını gerekli kılmaktadır. Söz konusu kaynakların önemli bir kısmının vergilerle sağlanması, vergilerinyaygın kamusal finansman türü olduğunu göstermektedir. Dolayısıyla devletler kamu hizmetlerinin gerçekleşebilmesi için ihtiyaç duyduğu mali kaynakları vergilendirme yetkisini kullanarak karşılamaktadırlar. Vergilendirme yetkisi, devletin ülkesi üzerindeki egemenliğine dayanarak vergi alma konusunda sahip olduğu hukuki ve fiili gücüdür. Vergilendirme yetkisi devlet tüzel kişiliği tarafından doğrudan kullanılabileceği gibi, yerel idarelere de belirli ölçüler içerisinde devredilebilmektedir. Vergi gelirleri merkezi idare için olduğu kadar yerel idareler içinde önemli bir finansman kaynağıdır. Yerel yönetimlerin mali açıdan güçlendirilmesiyle, hizmet etkinliğini artırmak hedeflenmektedir. Vergilendirme yetkisinin merkezi ve yerel idare arasındaki paylaşımı konusu ise ülkelerin Anayasaları tarafından belirlenmektedir. 1982 Anayasası’nın vergilendirmeyle doğrudan ilgili temel hükmü olan 73. maddede vergilendirme yetkisinin yasama organına ait olduğu hükme bağlanmıştır. Anayasa’da yerel yönetimlerin vergilendirme yetkisini kullanabilmesine dair hüküm bulunmamaktadır. Çalışmada kanunilik ilkesi çerçevesinde belediyelerin vergilendirme yetkisi Anayasa Mahkemesi kararları ışığında incelenecektir. Bu kapsamda vergilendirme yetkisi kavramı ve kanunilik ilkesi açıklanarak gerek 1982 Anayasası’nın 73. maddesi gerek belediyelerin özerkliği ve gerekse Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı göz önüne alınarak Anayasa mahkemesinin kararları öncülüğünde belediyelerin vergilendirme yetkisinin varlığı değerlendirilecek ve bir takım önerilerde bulunulacaktır. 

Anahtar Kelimeler: