Özet:

In the Turkish administrative structure, the central administration has authority on local governments in order to ensure unity in public duties in the framework of the principle of integrity of the administration. This authority is mainly used by the property administrative directors in relation to the general council and the municipal council decisions. However, the principles aimed at the supervision of parliamentary decisions by local governments have completely changed their form by the Constitutional Court's 2007/3 and 2010/29 decisions. The Supreme Court has judged in these decisions that the authority of the property administrative directors recognized in the framework of the principle of integrity of the administration is limited by the Provincial Special Administration Act No. 5302 and the Municipal Law No. 5373 and parliamentary decisions. Nevertheless, since the dates in which the high court’s cancellation rulings came into force, the reason for the cancellation of the court has actually remained meaningless as a result of the lawmaker’s failure to make a new legal arrangement. Today, all the decisions of the General Assembly have become dependent on the approval of the Governor. This is clearly contrary to the principle of local governments. However, the municipal council cannot use any of the jurisdictions provided for in the administrative law in relation to the decisions of the municipal council. In this case, there is a legal gap on how the jurisdiction provided for in Article 127 of the Constitution of 1982 shall be used on the decisions of the municipal council.

Anahtar Kelimeler:

Özet:

Türk idari yapısı içinde merkezi idare; idarenin bütünlüğü ilkesi çerçevesinde kamu görevlerinde birliği sağlamak amacıyla yerel yönetimler üzerinde vesayet yetkisine sahiptir. Bu yetki ağırlıklı olarak il genel meclisi ve belediye meclis kararlarına yönelik olarak mülki idare amirlerince kullanılmaktadır. Ancak yerel yönetimlerin meclis kararları üzerinde gerçekleşen vesayet denetimi ile amaçlanan ilkeler Anayasa Mahkemesi’nin 2007/3 ve 2010/29 sayılı kararları ile tamamen şekil değiştirmiştir. Öyle ki Yüksek mahkeme bu kararlarında 5302 sayılı İl Özel İdaresi Kanunu ve 5373 sayılı Belediye Yasası ile meclis kararlarına ilişkin mülki idare amirlerine tanınan vesayet yetkisinin idarenin bütünlüğü ilkesi çerçevesinde kısıtlandığına hükmetmiştir. Buna karşın yüksek mahkemenin iptal kararlarının yürürlüğe girdiği tarihlerden bu yana yasa koyucunun yeni bir yasal düzenleme yapmaması sonucu mahkemenin iptal gerekçeleri fiilen anlamsız kalmıştır. Bugün il genel meclisi kararlarının tamamı vali onayına bağlı hale gelmiştir. Bu durum yerel yönetimlerin özerkliği ilkesi ile açıkça çelişmektedir. Buna karşın belediye meclis kararlarına ilişkin olarak idare hukukunda öngörülen vesayet yetkilerinden hiçbirini mülki idare amirleri kullanamamaktadır. Bu durumda 1982 Anayasasının 127. maddesinde öngörülen vesayet yetkisinin belediye meclisi kararları üzerinde ne şekilde kullanılacağına dair hukuki bir boşluk gündeme gelmektedir.