Özet:

Öz Muhafazakârlık, son yıllarda, popüler bir olgudur. Aydınlanma sonrası Batı toplumunda siyasal söylemlere ve pratiklere rehberlik eden düşünsel ana akımlardan birini oluşturan muhafazakârlık, aydınlanma aklına ve modernleşmeye duyulan mutlak inanç karşısında, “eskiyi”, “geleneği”, kurumsallaşmış yapı ve normları muhafaza etmeye dönük bir siyasal vizyon taşır. “Eski” ile “yeni” arasındaki bu ayrım ve hatta çatışma, muhafazakâr ideolojinin odak noktasını oluşturur. Nitekim tam da “kültür”ü referans alan Türk muhafazakârlığı da, fikri düzeyde, geçmiş ve mevcut siyasal düzen ve otoriteye dönük önemli bir sorgulama içerisinde olmamıştır. Türk muhafazakârlığının siyasal boyutunu konu edinen bu makalenin temel tezi, “kültür” temelinde inşa edilen Türk muhafazakârlığının daha çok fikri planda kaldığı ve kendini siyasal planda yeterince öne çıkarmadığıdır.   Anahtar Kelimeler: Muhafazakârlık, Türk Muhafazakârlığı, Tek Parti Dönemi, Cumhuriyet.   Abstract Conservatism has recently been a popular phenomenon. Conservatism, which constitutes one of the intellectual mainstreams guiding political discourses and practices in post-enlightenment Western society, carries a political vision of preserving “the old”, “the traditional” and “the institutionalized norms and structures” against absolute faith in the enlightened reason and modernity. This distinction, even conflict, between “the old” and “the new” is the focal point of the conservative ideology. Likewise, at the intellectual level, Turkish conservatism, which takes “culture” as its very reference, has barely challenged past and present political order and authority. Dealing with the political dimension of Turkish conservatism, this article argues that Turkish conservatism, which has been based on “culture,” has remained in intellectual sphere rather than shine out in political sphere. Keywords: Conservatism, Turkish conservatism, Single party period, Republic.

Anahtar Kelimeler: