Özet:

Osmanlı döneminde, sosyal hizmetlerin yerine getirilebilmesi amacıyla vakıf kimliği altında çok sayıda mimari eser inşa edilmiştir. Bu eserler yapıldıkları dönemde ne kadar özenle tasarlanıp inşa edilseler de, zamanla tadilat ve onarımları gerekmiştir. Vakıf yapılarında ortaya çıkan tahribatların onarımı, kurum aracılığıyla sağlanan hizmetlerin kesintiye uğratılmadan sonsuza dek devam ettirilmesi amacını taşımaktadır. Bu bağlamda, Klasik dönemde vakıf yapıların korunması amacıyla geliştirilmiş ve onarım sonrası hesap verilebilirliğin temel alındığı bir onarım mekanizması bulunmaktaydı. Bu mekanizmada yapıların korunmasına yönelik hukuki ve dini kuralların varlığı kadar, onarım eylemlerinin organizasyonunda ve işleyişinde her türlü idari, teknik ve mali altyapının sağlandığı bir onarım süreç sisteminin bulunduğu görülmektedir.          Bu çalışmanın amacı, Osmanlı’nın Klasik dönemlerinde Türk mimarisinin temel taşlarını oluşturan vakıf yapıların, korunmasında ve günümüze ulaşmasında esas neden olan onarım etkinliklerinde kullanılan aşamalar ile aşamalarda yürütülen işlemlerin belirlenmesidir. Araştırmada onarımlarda izlenen süreçler, yönetim mekanizmaları, konuyla ilgili kurum ve kişilerin niteliklerine ilişkin arşiv belgelerinden elde edilen bilgilerle de desteklenerek aktarılmıştır.

Anahtar Kelimeler: