Özet:

1960’lı yıllardan itibaren mevcut sanatsal sınıflandırmalardaki köklü değişimler, yerini yeni alternatif formlara bırakmıştır. Duchamp’la sanat ve nesnesi biçimsel önceliklerinden sıyrılmaya başlamış ve nesnenin görüntüsünün ardındaki düşünsel yapı önem kazanmıştır. Sanat eserinin yüceleştirilmiş ve gelenekselleştirilerek estetik kategoriler içine dahil edilmiş nesnesi bu anlamda tüm bu yasalaştırılan değerlerden arındırılmıştır. Bu tarihsel çizgi içerisinde nesneye yüklenen anlamın değişmesi dolayısıyla da kategorize edilen sanatsal hareketleri de birbirine yaklaştırarak, sanatsal ifade biçimlerindeki farklıklar da teknik anlamda kaynaşmıştır. Sanat eserinin ve sanatçının değişen rolleriyle birlikte izleyicinin de edilgen yapısı sorgulanmış, disiplinlerin birbirlerine bu denli yakınlaşması malzeme ve teknik sınırların da zorlanmasıyla izleyici anlatıma dahil edilmiştir. Bu çalışmayla, sanatçının çoğunlukla kendi bedenini kullanarak, izleyiciyi de anlatımına dahil ettiği performans sanatı, şiddetin araçsallığıyla gerçekleşen bir sanat hareketi olarak incelenecektir. Literatür tarama yöntemiyle ele alınacak bu makalede performanslar ve teknikleri analiz edilmeye çalışılacaktır. Performatif eylemler için seçilen sanatçıların şiddeti ele alış biçimleri ve sanat tarihinde nasıl bir yerde konumlandıkları incelenerek, bu alandaki araştırmalara kaynak oluşturarak katkı sağlaması amaçlanmıştır. Anahtar Kelimeler: Anahtar Kelimeler: Performans Sanatı, Yıkım, Şiddet, Performatif eylem.

Anahtar Kelimeler: