Görüntüleme
30
İndirme
8
Abdülhak Şinasi Hisar en verimli dönemini 1933-1956 yılları arasında geçirmiş, Türk edebiyatında gelenek ile modernlik arası çizgide duran önemli bir yazardır. Boğaziçi’nde, Rumeli Hisarı’nda, Çamlıca’da geçirdiği çocukluğu ve gençliği, Hisar’ın yazarlık sürecini etkilemiş ve onu bir “geçmiş zaman anlatıcısı”na dönüştürmüştür. Bu sebeple Hisar Boğaziçi Mehtapları (1942), Boğaziçi Yalıları (1954), Geçmiş Zaman Köşkleri (1956) adlı kitaplarında geçmiş yıllara ve “Boğaziçi medeniyeti”ne dair anılarını anlatmıştır. Onun eserleri devasa bir hatıra kitabının bölümleri gibidir ve daima geçmişten beslenir. Yazar, anılarına o kadar bağımlıdır ki onun Fahim Bey ve Biz (1941), Çamlıca’daki Eniştemiz (1944), Ali Nizami Bey’in Alafrangalığı ve Şeyhliği (1952) adlı eserleri de bir “roman” olmaktan ziyade hatıraya yakındır. Dolayısıyla Hisar’ın metinleri bu karmaşık yapısı itibariyle bir “anlatı” olarak değerlendirilmeye daha yatkındır. Bu anlatıların ana meselesi ise eserlerin isimlerinden de anlaşıldığı gibi geçmiş zaman ve geçmiş zamanın insanlarıdır. Hisar, geçmiş zamanı anlatırken bir nostalji duygusu yaşatmakla birlikte Bergsoncu bir bakışla zamanın/değişimin kesintisiz/önlenemez yapısının da farkındadır. Bu sebeple zaman değiştikçe mekânlar ve insanlar değişmekte, değişemeyenler ise bir “tutunamayan” profili olarak yaşamlarına devam etmeye çalışmaktadırlar. Bir anlamda onun karakterleri eskiyen köşkler gibidirler eskiseler de bir dönemin ihtişamını anımsatırlar. Bu makalede de yazarın üç “roman”ından ve onlarda geçen Fahim Bey, Hacı Vamık Bey ve Ali Nizami Bey’den yola çıkılarak zaman, değişim ve değişimin dışında kalan karakterler incelenecektir. Aynı zamanda bu noktalar, Abdülhak Şinasi Hisar’ın kendi “tutunamayan” profili ile de kıyaslanacak ve yazar ile karakterleri arasındaki bağ değerlendirilecektir.
Abdülhak Shinasi Hisar, who spent his most productive period between 1933-1956, is an important writer who stands on the line between tradition and modernity in Turkish literature. In Boğaziçi, in Rumeli Hisari, his childhood and youth in Çamlıca influenced Hisar's writing process and transformed him into a "pronunciant of past time". For this reason Hisar Boğaziçi Mehtapları (1942), Boğaziçi Yalıları (1954), Past Time Coins (1956) in his books described his memories of the past years and the "Boğaziçi civilization". His works are like parts of a huge memorial book and are always fed from the past. The author is so dependent on his memories that his works Fahim Mr. and We (1941), Eniştemiz in Çamlıca (1944), Ali Nizami Mr. Alafrangalığı and Şeyhlığı (1952) are closer to memory rather than a "roman". Therefore, Hisar's texts are more likely to be regarded as a "history" in terms of this complex structure. The main issue of these stories is the people of the past and of the past, as it is clear from the names of the works. Hisar is aware of the uninterrupted/unprecedented structure of time/changing with a Bergsoncu look while experiencing a nostalgia feeling when speaking about the past time. That’s why, as time changes, places and people are changing, and those who cannot change are trying to continue their lives as a “unbearable” profile. In a sense, his characters are like ancient corners, and they remind the glory of a time. In this article we will also study the characters left outside of time, change and change from the author's three "romans" and the Fahim Mr, Hacı Vamık Mr and Ali Nizami Mr. that passed through them. At the same time, these points will also be compared to Abdülhak Shinasi Hisar’s own “untold” profile and the link between the author and his characters will be assessed.
Alan : Güzel Sanatlar; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
