Özet:

Bizans-İslâm sınır hattını ifade eden Sugur-eş’Şam bölgesi, dokuzuncu ve onuncu yüzyıllarda onlarca savaşa sahne olan bir bölge konumundaydı. Bizans karşısında İslâm beldelerinin sınır koruyuculuğunu bu süreçte Abbâsî Devleti’nin dışında Tolunoğlu Devleti, İhşidi Devleti ve Hamdani Devleti üstlenmiştir. Bizans Onuncu yüzyılda saldırılarını ciddi boyutta arttırdı ve sınır uç kalelerini bir bir ele geçirdi, böylelikle Sugur sınırı Tarsus’tan Halep’e gerilemiş ve müdafaa artık Halep şehrinden itibaren yapılmaya başlanmıştı. İslâm devletlerinin koruyuculuğu vasfını askeri konumda yerine getiren Türklerin kendi girişimleri doğrultusunda bu görevi üstlenmiş olduklarını görmekteyiz. Hatta 967 yılında Horasan’dan beş bin civarı bir Türk grubunun Muhammed b. İsa komutası altında Halep’e Seyfü’d-devle’ye yardım etme amaçlı geldiklerini görmekteyiz. Bizans bu süreçte Şam’a kadar her yeri ele geçirmeye bu kadar yaklaşmışken, bu amacından vazgeçip 967 yılında Halep Anlaşmasını imzalayarak bölgeden ayrılması ise ilginç bir gelişme olarak karşımıza çıkmaktadır.

Anahtar Kelimeler: