Görüntüleme
48
İndirme
7
Tasavvuf tarihinde 12. yüzyıldan önceki birikimi kendine özel yöntemi ve anlatım tarzı ile dönüştürüp aktarması bakımından bir dönüm noktası olarak görülen İbnü’l-Arabî, aynı zamanda eserleri en çok yorumlanan sûfî müelliflerdendir. İbnü’l-Arabî yorumcuları arasında daha çok talebeleri aracılığıyla bir ekol oluşmasını sağlayan Sadreddin Konevî öne çıkmıştır. Bununla birlikte Ekberî şerh geleneği olarak isimlendirilen bu birikimin oluşumundan önce yazılmış bazı şerhlerin İbnü’l-Arabî’yi daha farklı bir bağlamda anlama ve anlatma çabası içinde oldukları görülür. Bu makalede söz konusu farklı bağlamı belirginleştirmek amacıyla onun Meşâhidü’l-esrâr isimli eserinin erken dönem şârihleri olarak Sitti Acem ve İbn Sevdekîn’in İbnü’l-Arabî yorumculukları ele alınacaktır. Her iki şârihte de öne çıkan bazı ortak temaların yanı sıra özellikle Sitti Acem’in İbnü’l-Arabî’yi yorumlama biçimi literatürde dikkat çekildiği üzere eleştirel bir içerik sunmaktadır. Makalede İbn Sevdekîn ve Sitti Acem’in Konevî’yi izleyen ana geleneğin dışına çıkan yönleri değerlendirilecek, bu bağlamda bir karşılaştırma unsuru olarak İbnü’l-Arabî’nin bizzat talebesi olan ve Fusûsu’l-hikem’in ilk şârihlerinden sayılan Tilimsânî’nin yanı sıra Ekberî şerh literatürü oluşumundan sonra eser veren ve bu geleneğe bütünüyle dahil olmayıp yer yer bu gelenek tarafından eleştirilmiş bir müellif olan Cîlî’nin İbnü’l-Arabî’yi anlama biçimlerine de değinilecektir.
The works of the Andalusian Sufi Ibn al-ʿArabī (d. 638/1240) from their publication until today have received commentary from countless authors. The decisive role in this literature is played by Ibn alʿArabī’s disciple Ṣadr al-Dīn al-Qūnawī (d. 673/1274) and his followers. However, before the development of the literature of the Akbarī commentary tradition, represented by al-Qūnawī and his followers, and after it, commentators on Ibn al-ʿArabī perceived his work and explained it differently from that tradition. In this paper, we evaluate two precedent attempts: the interpretations of Ibn Sawdakīn (d. 646/1248) and Sitt al-ʿAjam (alive in 689/1290), who both wrote commentaries on Ibn ʿArabī’s Mashāhid al-asrār. Mashāhid al-asrār is a work written in a kind of wāridāt form that deals with the encounters and dialogues between God and the witness (shāhid), who is in the center of the work. The book consists of a letter that was written to the Tunisian Shaykh ʿAbd al-ʿAzīz al-Mahdawī, which was later turned into the prologue of the work, fourteen sections of it is related to the fourteen contemplations of the witness, and an epilogue. The basic forms of Ibn al-ʿArabī’s concepts such as sainthood (walāya), prophethood (nubuwwa), inheritance (wirātha), khatmiyya and perfect man can be observed in Mashāhid, which is accepted as the first work of Ibn al-ʿArabī. The work has been subject to commentaries since it incorporates events that are not encountered in daily life, some expressions that push the limits of the language of religion, and its symbolic language. In this article, the commentaries of Ibn Sawdakīn and Sitt al-ʿAjam have been examined through their approaches and methods, not their content. Both emphasized their commentator identity as well as the deep respect and interest they presented to Ibn al-ʿArabī. In addition to the common themes such as competence, inheritance, divine bestowal, and spiritual connection with the author, which are mentioned in their commentaries, the critical tone of Sitt al-ʿAjam’s commentary, which is obtrusive and has been noted by scholars, marks a difference.
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
