Özet:

1990’larda kentbilim tartışmalarının gündemine yerleşen yarışmacı kentler, kentsel yaşam kalitesi, sürdürülebilirlik, katılımcı planlama, yönetişim gibi kavramlar, Habitat II zirvesinden bu yana Türkiye’de yerel ve merkezi yönetimlerin projelerini kamuoyu ile paylaşırken sık sık gönderme yaptıkları yeni planlama söylemini oluşturmaktadır. Ancak akademik platformlarda gelişen bu söylemin ekonomik, toplumsal ve kurumsal dinamiklerle örtüşmediği durumlarda, söylemin dayandığı kavramların içi boşaltılmaktadır. Bu kavramlar, gerçek güç ilişkilerinin mekâna yansıtılmasını kamuoyunda meşrulaştıran araçlar haline gelmekte, fetişleşerek adeta birer uygulamacı zırha dönüşmektedir. Bu makale kapsamında, Türk planlama sisteminin sağlıklı ve yaşanabilir çevreler yaratma kapasitesi İstanbul’da 1990-2009 yılları arasında yapılan ve inşaatı/projelendirme süreci devam eden gökdelen örnekleri ile sorgulanmakta, gökdelenlerin mekânsal dağılımı ile yaratılan değerlerin kentsel aktörler arasında nasıl paylaşıldığı çeşitli örnekler üzerinden sayısallaştırılarak ortaya konulmaktadır.

Anahtar Kelimeler: