Abstract:

Bu çalışma, “kırâat-i seb‘a imamları” olarak tanınan yedi kıraat âliminin sîretlerini araştırmayı ve dolayısıyla bir Kur’an öğreticisinin nasıl olması gerektiği sorusuna cevap vermeyi hedeflemektedir. Araştırmada onların ilmî hayatlarındaki gayretleri ile maddî ve mânevî hususiyetleri tespit edilmeye çalışılmıştır. Bu âlimlerin kıraatleri, sahih rivayetleri içermeleri ve halkın teveccühüne mazhar olmaları bakımından temayüz etmiştir. Kırâat-i seb‘a imamlarının kıraatten başka hadis, Arap dili ve İslâm hukuku sahalarında da bilgili oldukları görülmektedir. Özellikle onların güzel sesli, gayet fasih ve düzgün tilâvet sahibi kimseler oldukları anlaşılmaktadır. Onlar, teknik olarak daha çok semâ ve arz yöntemlerini kullanmışlardır. Nasihatleriyle öğrencilerini Kur’an öğrenimine hazır hâle getirme gibi hususları da ihmal etmemişlerdir. Gerek fizikî açıdan gerekse ahlâkî bakımdan Kur’an öğreticisine yakışır bir tutum içinde olmuşlardır. Onların, özellikle ilimleriyle amil kimseler oldukları söylenebilir. Sahip oldukları bilgi ve tecrübeyi, başkalarına aktarma konusunda da onlar, son derece gayretli ve fedakârdırlar. Bir Kur’an mualliminin de anlatılan özelliklere sahip olmaya çalışması ve hem fizikî hem de ahlâkî bakımdan Kur’an öğreticisine yakışmayan durumlardan kaçınması gerekir.

Keywords: