Görüntüleme
26
İndirme
6
Ayrılma, ayrılık ya da yalıtılmışlık duygusu Varoluşçu yaklaşım açısından insan varlığının temelinde olan bir duygu olarak kabul edilmekte olup Fromm’a göre insanın tüm kaygılarının temelinde bu duygu yer almaktadır. Bireyin kendindeki ölümlü varlığı fark etmesiyle daha net biçimde ortaya çıkan ayrılık duygusu, üstesinden gelmek için insanın hayat boyu aidiyet bağlamında çaba gösterdiği bir problem olup baş edilememesi durumunda insanı delilik noktasına getirebilmektedir. Bu bağlamda bir kısım hümanist psikologlar insanın varoluşsal yalıtılmışlığına çare olarak sevgiyi bir zorunluluk olarak görmüş ve insanın çevresiyle sevgi bağları temelinde bütünleşmesi ve kökleşmesi gerekliliğine dikkat çekmiştir. İnsan bu yolla özündeki yalnızlığını – kesin çözüm mümkün olmamakla beraber - kısmen hafifletmiş olur. Said Nursi de insana dair yaptığı tanımlamalarda Varoluşçu bir yaklaşım sergileyerek onu üstün donanımı yüksek düşünme kapasitesiyle dünyaya yalnız ve tek başına olarak gelmiş bir varlık olarak ifade etmektedir. Aynı zamanda bulunduğu zaman ve mekân düzleminde her birey duyguları aracılığıyla nesnelere yönelik ilişkiler kurmakla beraber içinde bulunduğu zaman akışı bu bağları kopararak insana ayrılık acısını yaşatmakta ve onu tek başına bırakmaktadır. Bu noktada Nursî insanın Allah ile kurduğu dinamik bir ilişki olan ‘iman deneyimi’ üzerinde durmakta ve iman eden insan (mümin) için -Allah’ın devamlılığı bağlamında- ayrılık ve ölümlerin zahirî olup hakikatte ölen ya da ayrılan her varlık daha üst bir hayat formuna geçmektedir. Bu nedenle ölüm ve ayrılık olgusuna dinî başa çıkma bağlamında yok oluş değil, daha üst bir varoluş olarak bakılmalıdır.
The feeling of separation, separation or isolation is considered as a sense that is the basis of human existence in the existence approach, and according to Fromm, this feeling is the basis of all human concerns. The feeling of separation that arises more clearly by the realization of the individual’s own mortal existence, can bring the person to the point of madness if it is a problem that the person tries to overcome in the context of lifelong affiliation and cannot be addressed. In this context, some humanist psychologists have seen love as an obligation as a remedy for the existencial isolation of man, and have noted the need for integration and radicalization on the basis of love relationships with his surroundings. In this way, man is partially relieved from his own loneliness—even though a certain solution is not possible. Said Nursi also expresses a existential approach in his definitions of man as a being who has come to the world alone and alone with his superior equipment and high thinking capacity. At the same time, when and on the level of space, each individual is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time, when it is in the same time. In this point, the Nursy stands on the ‘belief experience’ which is a dynamic relationship that man has established with God and for the believer (believer) – in the context of the continuity of God – the separation and deaths are zahirish and in truth the living or separated being passes into a higher form of life. Therefore, the fact of death and separation should not be seen as an extinction in the context of religious treatment, but as a higher existence.
Alan : Eğitim Bilimleri; Güzel Sanatlar; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
