Özet:

Kur'an-ı Kerim, hidayet rehberi olarak insanlığa gönderilmiş son ilahi mesajdır. Cebrail vasıtasıyla Hz. Peygamber’e gönderilen bu mesaj, insanoğlunun geleceğe güvenle bakmasını, gerçek anlamda huzur ve mutluluğu elde etmesini amaçlamaktadır. Kendisini, “aydınlatıcı bir nur, hidayet kaynağı ve gönüller için şifa” olarak tanımlayan Kur’an, muhatap aldığı insana evreni ve onu var edeni tanıtır. İnsana evrende bulunuş gayesini açıklar ve karşılaşacağı sonu haber verir. Doğası gereği sonsuzluk arzusuyla yaşayan insana, umuda erebilmenin yolunu gösterir. İnsan, kendisini gerçekleştirme adına birtakım davranışlar sergiler. İyilik ve kötülük potansiyelini özünde barındıran insanın, idealindeki kurtuluşu ve mutluluğu elde edebilmesi için ne yapacağını bilememesi de çoğunlukla karşılaşılan bir gerçekliktir. Bu noktada Kur’an, insanın aklına ve gönlüne hitap etmekte ve ona hidayet noktasında yol göstermektedir. Özellikle Mekkî surelerde Kur’an, takva ve fücur eksenli iki tür yönelişe işaret etmektedir. Leyl Suresinde de iki tür insan profili çizmekte ve buna bağlı olarak onun çeşitli eylemlerde bulunduğunu haber vermektedir. Bu bağlamda biz, tüm insanlık için geçerli olarak gördüğümüz bu iki yöneliş biçimini ele aldık. İnsan davranışlarına kaynaklık eden temel duyguların ne olduğunu, inanç, yöneliş ve eylemlerine karşılık ahiret hayatında kendisini nasıl bir sonun beklediğini irdeledik. Bu çalışmanın amacı, kendini gerçekleştirme serüvenine girişen insanın yolunu Kur’an’ın rehberlik ışığıyla aydınlatmaya gayret etmektir.

Anahtar Kelimeler: