Özet:

13. yüzyıl sonu ile 14. yüzyıl başlarında yaşadığı bilinen ve Türk kültür tarihinin en önemli şahsiyetlerinden biri olan Yunus Emre’nin hayatı hakkındaki bilgiler menkıbevi olup kesin değildir. Tasavvufun Anadolu’daki en güçlü temsilcisi, en etkin öncüsü olan Yunus Emre aynı zamanda Türk dilinin gelişmesi, varlığını koruması, bir kültür ve edebiyat dili olmasına da katkıda bulunan büyük bir şairdir. Anadolu Türkçesi, halkın dilini kullanmayı bilhassa tercih eden Yunus’un şiirlerinde güçlü bir ruh kazanmış ve edebî bir dil olma yoluna girmiştir. Yunus Emre tasavvufun Anadolu topraklarında asırlar boyu varlığını koruyacak kalıcı izler bırakarak yayılmasına, Anadolu Türkçesinin de bağımsız bir yazı dili olarak oluşumuna Dîvân ve Risâletü’n-Nushiyye adlı iki büyük eseriyle yön vermiştir. Yunus Emre’nin bu iki eseri, edebî birer başyapıt olmakla birlikte, döneminin söz varlığını ve Türk dilinin o devredeki yapısını ortaya koyması yönüyle dil tarihi bakımından da büyük önem arz etmektedir. Bu çalışmada mesnevi nazım biçimi ve aruz ölçüsüyle yazılmış yaklaşık 600 beyitten oluşan didaktik bir nasihatname olan Risâletü’n-Nushiyye’deki birleşik fiiller tespit edilip sınıflandırılarak hem Yunus Emre’nin Türk diline katkısını bu yolla ortaya koymak hem de Türk gramerinde birleşik fiil konusunun tasnifi hususundaki metodoloji karmaşasına dikkat çekmek amaçlanmaktadır.

Anahtar Kelimeler: