Özet:

Kurgu denilen şey anlatının çatısını oluşturur. Kurguyu metni okurken göremeyiz ancak kurgu metni ayakta tutan şeydir. Bu açıdan kurgu bir anlatı için olmazsa olmaz bir unsurdur. Kurgu kelimesinin karşılığı olarak yapı veya olay örgüsü terimleri de kullanılmaktadır. Bir anlatının kurgusu yazar tarafından oluşturulur ancak metnin içerisinde bu kurguyu anlatacak bir vasıtaya ihtiyaç vardır ve bu da anlatıcıdır. Kurguyu oluşturan unsurlardan birisi bu nedenle anlatıcı ve bakış açısıdır. Kurgu, metnin olay örgüsü ise bu olay/olayları yaşayan kişi/kişiler, kişi/kişilerin var olduğu mekân/mekânlar ve olay/olayların geçtiği zamana/zamanlara da ihtiyaç vardır. Tüm bunlara göre kurgunun içerisinde yer alan unsurları olay, anlatıcı ve bakış açısı, kişi, zaman ve mekân olarak sıralayabiliriz. Bütün bu unsurların düzenlenişi yani birbiriyle bağlantısının kurulması ise kurgudur. Bunlar bir anlatının malzemeleridirler ancak anlatıyı anlatı yapan onun anlatımı yani üslubudur. Anlatı içerisindeki olaya canlılık kazandıran dildir. Bu nedenle dilin nasıl kullanıldığını tespit etmek bir anlatı için olmazsa olmaz bir gerekliliktir. Sanat hayatına 1983’te başlayan Ayfer Tunç, öykü ve romanlarında kendine has bir üslup yaratan sanatçılardandır. Olay ağırlıklı bir anlatımdan çok içsel sızıları, hüznü, yalnızlığı anlatan yazarın incelikli ve abartısız bir üslubu vardır. Aziz Bey Hadisesi adlı öyküsü onun bu anlatım tarzını ortaya koyan önemli eserlerinden birisidir. Tunç, anılan öyküsünde Aziz Bey’in yanılgısını ve aşk acısını anlatır. Olay örgüsünde, zaman ve mekân kullanımında, anlatıcı ve bakış açısında bir yenilik veya farklılık olmayan bu öykünün üslubu ile öne çıktığını; Ayfer Tunç’un bu kadar sakin ve sade bir ifade şekliyle bu kadar yoğun bir anlatımı başarabilmesinin ona has bir yazma şekli olduğunu ifade edebiliriz.

Anahtar Kelimeler: