Özet:

Abstract: In a time when interdisciplinary and intertextual engagements among diverse fields and disciplines begin to gain potency and efficacy, it is no surprise that film adaptations of literary classics lure readers’ attention, sometimes even more than the classical works themselves. Examining a literary work along with its film may produce many benefits. For instance, unlike fidelity criticism which solely focuses on the adaptation’s degree of faithfulness to the original text, studying literature and film together may encourage interdisciplinary and comparative studies in the field of arts, may raise one’s awareness considering the intertextual relationship between film and literature and may help question the hierarchical relations among the arts. Edgar Allan Poe’s The Tell-Tale Heart and its short movie adaptation with the same title directed by Jules Dassin in 1941 are impeccable materials to achieve these goals. As perhaps one of the best examples of psychological horror genre, The Tell-Tale Heart relates a murder committed by the narrator himself. The tale is open to numerous interpretations as it leaves many critical wh-questions unanswered. As such, it creates gaps to be filled by readers. This article will thus examine how the aforesaid movie adaptation of Poe’s The Tell-Tale Heart tries to fill those gaps via extraneous additions to the original story, making the adaptation a unique interpretation of the source text.  Öz: Disiplinlerarası ve metinlerarası çalışmaların güçlendiği ve etkinleştiği bu zamanlarda, klasikleşmiş edebiyat yapıtlarından uyarlama filmlerin kimi zaman eserlerin kendilerinden bile çok ilgi görmesi şaşırtıcı değildir. Bir edebiyat metninin film uyarlaması ile birlikte incelenmesinin birçok faydası vardır. Örneğin, uyarlamanın metne sadakatini sorgulayan geleneksel okumalardan farklı olarak, edebiyat metni ve uyarlamalarını birlikte incelemek insani bilimler ve sanat alanındaki disiplinlerarası ve karşılaştırmalı çalışmalara yeni açılımlar getirebilir. Edebiyat ve film ilişkisini, birini diğerine üstün tutmaksızın, metinlerarası bir ilişki olarak değerlendirmek sanat dalları arasındaki hiyerarşik yapıya dair yeni yorumların önünü açabilir. Edgar Allan Poe’nun Gammaz Yürek başlıklı öyküsü ve bu öyküden uyarlanan, yönetmenliğini Jules Dassin’in üstlendiği aynı başlıklı film (1941) bu bağlamlarda incelenmek için çok uygun örneklerdir. Psikolojik gerilim türünün belki deiyi örneklerinden biri sayılabilecek olan Gammaz Yürek, anlatıcı tarafından işlenen ve sadece anlatıcının sesi ve perspektifinden okura sunulan bir cinayeti anlatır. Gammaz Yürek ‘nerede, neden, ne zaman, nasıl, kim’ gibi önemli soruların yanıtsız bırakıldığı, değişik yorumlara açık bir öyküdür ve bu şekliyle içinde okurlar tarafından farklı şekillerde doldurulabilecek boşluklar barındırır. Bu bağlamda, bu makale bahsi geçen film uyarlamasının orjinal öyküye yaptığı eklemeler ve değişiklikler ile metindeki boşlukları tamamlamaya çalışmasına odaklanacak ve filmin metne ne ölçüde sadık kaldığı meselesini bir kenara bırakarak uyarlamayı bu şekliyle özgün bir yorum olarak değerlendirecektir.

Anahtar Kelimeler: