Özet:

Bir kentin yeniden planlanması, düzenlenmesi, tüm paydaşlar için yaşanabilir hale getirilmesi bir zorunluluktur. Nüfus artışı ve göçler nedeniyle artan nüfusu barındırmanın ötesinde yaşanabilir yeni bir mekân tasarımı yapmayı amaçlayan kentsel politikalar, kentli bir yaşam oluşturmak için yeni hedefler ve stratejiler ortaya koymaktadır. Bu biçimlendirme süreci, kente ait olmak ve kentin içerisinde var olabilmek adına her bir paydaşa farklı alanlar oluşturmaktadır.  Ülke nüfusunun yaklaşık %30’unu oluşturan çocukların beklentilerinin, haklarının, varlıklarının yaşamlarını sürdürmek durumunda oldukları mekana yansıması da kentsel politikalar vasıtasıyla mümkündür. Çocuklar, erişkinlerden farklı fizyolojik ve psikolojik gereksinimlere sahip olan, eğitim, sağlık, yaşama, barınma gibi doğuştan sahip oldukları hakların güvenceye alınmasının yanında psikolojik gelişmelerinin de bilimsel yöntemlerle ele alınması gerekliliği olan bir gruptur.  Çalışma, çocuk hakları sözleşmesi ve çocuk dostu kent olgusundan yola çıkarak çocukların kentteki varlıklarının yerel politika belirleyiciler tarafından ne kadar görünür kılındığını tartışmayı ve öneriler getirmeyi amaçlamaktadır. Kentsel mekan tasarlanırken çocuğun ihmal edilmediğini göstermek adına hemen her sokağa yerleştirilen çocuk  parklarının çocuk dostu bir yerel yönetim için yeterli kriteri sağladığı düşüncesinin bir yanılgı olması çalışmanın çıkış noktasıdır. Bu yönüyle çocukların fizyolojik, psikolojik ve zihinsel gelişimleri doğrultusunda çocuk haklarının yerel politikalara nasıl yansıdığı araştırılacaktır. Dolayısıyla çalışma çocukla ilgili yerel kentsel politikalar ile sınırlıdır. 

Anahtar Kelimeler: