Özet:

Abstract Türkiye’de 1980 sonrasında ihracata dayalı dışa açık bir ekonomi politikası benimsenmiştir. İthal ikame ilkesine bağlı dışa kısmen kapalı ekonomi politikası mantığına son verilmiştir. Dünya konjonktüründeki gelişmelere paralel olarak mal, hizmet ve sermaye hareketlerinde önemli ölçüde serbestlik sağlanmıştır. Bu konuda çok sayıda hukuki düzenleme hayata geçirilmiş, kalkınma planlarında ve ekonomi politikalarında her türlü kırılganlığa rağmen temel paradigma olarak dışa açık bir ekonomi yönetimi ilkesinden vazgeçilmemiştir. Gümrük Birliği, AB kriterlerine uyum çalışmaları, kalkınma planlarının içerikleri, ikili stratejik işbirliği anlaşmaları, enerji koridorlarının oluşturulması ve benzeri çabalar, dünya ekonomisine entegre, dışa açık ve ihracata dayalı ekonomik büyüme perspektifinin birer yansımalarıdır. Türkiye ekonomisinde 2000’li yılların ikinci yarısından itibaren neo-ithal ikame politikalarına bir yöneliş söz konusudur. Ancak, bu politikaların gerçekleştirilebilmesi için önemli bir yapısal dönüşüm sürecinin yaşanması gerekmektedir. Bu çalışmada, Türkiye’nin dış ticaretinin yarısına yakınını gerçekleştirdiği Avrupa Birliği ülkeleri ile yapılan dış ticarete ilişkin verilerden hareketle, ihracata dayalı ekonomik büyüme ve kalkınmanın bir sorgulaması yapılacaktır. Çalışmada, Türkiye’nin Kıbrıs hariç AB ülkeleri ile 2000-2015 yıllarını kapsayan dış ticaret verileri kullanılarak panel veri analizi yapılmıştır

Anahtar Kelimeler: