Atıf Sayısı
13
Görüntüleme
4.344
İndirme
121
Sesli Dinleme
4
Arnavutluk, Osmanlı Avrupası’ndan kopan en son toprak parçasıdır. Ulusal bağımsızlık hareketlerinin ortaya çıktığı modern zamanlara kadar Arnavutluk, sahip oldukları yerel imtiyazlarını korudukları sürece Sultan’a bağlılıktan ayrılmamışlardır. Arnavutluk’taki bağımsızlık hareketleri 19. Yüzyılın ikinci yarısında hız kazanmıştır. Buna temel neden ise Berlin Kongresi’nin Sırp ve Karadağ sınırlarını Arnavutlar aleyhine genişletilmesini isteyen kararlarıdır. Yani Arnavut milliyetçiliği -başlangıçta- diğer Balkan uluslarının tersine, doğrudan doğruya Osmanlı otoritesine karşı değil, yabancı güçlerin kendi topraklarına yönelen saldırılarını engellemek amacıyla doğmuştur. Bu amaçla 1878’de kurulan Prizren Birliği, Arnavut topraklarının birliği ve savunulmasında Arnavutlar arasında önemli bir bilinç oluşturmuştur. Balkan uluslarının bağımsızlıklarını kazanmaları, Arnavutları önce dil ve kültür birlikteliğine, sonra da siyasal amaçlar etrafında toplanmaya zorlamıştır. Arzu edilen şey, başlangıçta Osmanlı toprak bütünlüğü içinde özerk bir yapı iken, daha sonra bağımsızlığa evrilmiştir. Kasım 1897, Ocak 1899’da İpek’te Hacı Molla Zeka’nın başkanlığında yapılan toplantılar bu türden (özerklik amaçlayan) örgütlenmelerdir. 1903’teki Makedonya İsyanı sırasında Arnavutların Bulgar, Sırp ve Yunan saldırılarına maruz kalması onları yeni bir savunma/saldırı biçimine yöneltmiştir: Komitacılık, Çetecilik. Arnavutların 1908 Meşrutiyet idaresinden beklentilerinin (geniş bir özerkliğin) gerçekleşmemesi, özellikle de Osmanlı Devleti’nin Arnavut topraklarını koruyamayacağı inancı Arnavutlar arasındaki bağımsızlık fikrini canlandırmıştır. 1913’teki bağımsızlığın ilanına kadar Osmanlı yönetimine karşı arkası kesilmeyen ayaklanmalar, Tanin gazetesi yazarı Hüseyin Cahit’in deyimiyle “her gün bitiyor ve her gün yeniden başlıyordu.” Trablusgarp Savaşı, arkasından Balkan Savaşlarının patlak vermesiyle Osmanlı Devleti’nin kontrolü kaybetmesi, Arnavut topraklarını Balkan güçlerinin açık hedefi haline getirmiştir. Bu ise Arnavut ulusal gücünü yeniden harekete geçirmiştir. Bu güç Arnavutluk’u İsmail Kemal Vlora’nın liderliğinde önce -Aralık 1912 Londra Konferansıyla- özerkliğe, sonra da bağımsızlığa taşımıştır. 1913 Temmuzunda Büyük Devletlerin aldıkları bağımsızlık kararına göre Arnavutluk büyük devletlerin garantisi altında meşruti monarşi ile yönetilen bağımsız bir devlet olacaktı. Bu çalışma, Arnavutluk’un 1912-1913 yıllarındaki bağımsızlık sürecinin iç dinamikleri ile uluslararası boyutunu Osmanlı ve İngiliz belgeleri ışığında değerlendirmeyi amaçlamaktadır.
Albania is part of the Copanson territory of Ottoman Europe. Until the modern times when the national independence movements emerged, Albania did not leave its devotion to the Sultan as long as it retained its local privileges. The Independence Movement in Albania. It gained speed in the second half of the century. The main reason for this is the decision of the Berlin Congress to extend the borders of Serbia and the Black Sea against the Albanians. That is, the nationalism of Albania – in the beginning – was born in contrast to the other Balkan nations, not directly against the Ottoman authority, but in order to prevent the attacks of foreign forces against their own territories. For this purpose, the Prizren Union, founded in 1878, created an important awareness among the Albanians in the unity and defence of the Albanian territories. The independence of the Balkan nations has forced the Albanians to gather first around language and cultural unity, and then around political purposes. What was desired, was initially an autonomous structure within the Ottoman territory integrity, and then evolved into independence. In November 1897, the meetings held in Ipek in January 1899 under the presidency of Hacı Molla Zeka are such organizations (for the purpose of autonomy). During the 1903 Macedonian Rebellion, the Albanians' exposure to the Bulgarian, Serbian and Greek attacks led them to a new form of defense/attack: Commitarianism, Chetarism. The fact that the expectations of the Albanians from the Legitimate Administration of 1908 were not fulfilled (a wide autonomy), especially the belief that the Ottoman State would not be able to preserve the Albanian territory, revived the idea of independence between the Albanians. Uninterrupted rebellions against the Ottoman government until the declaration of independence in 1913, according to the writer of the Tanin newspaper Hussein Cahit, "all day ends and every day begins again." The Trablusgarp War, the loss of control by the Ottoman State with the Balkan Wars, made the Albanian territory an open target for the Balkan forces. This has led to the restoration of the national power of Albania. This power transferred Albania first to independence under the leadership of Ismail Kemal Vlora – with the London Conference in December 1912, and then to independence. According to the independence decision adopted by the Great States in July 1913, Albania would be an independent state governed by a legitimate monarchy under the guarantee of the Great States. This study aims to assess the internal dynamics of the Albania's independence process in the years 1912-1913 and the international dimension in the light of the Ottoman and British documents.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
