Görüntüleme
52
İndirme
1
İslam’ın Kuzey Kafkasya’da yayılmasının, Arap fetihlerinin bir sonucu olarak Derbent Şehrinin bu bölgenin İslamlaşmasının merkezi olduğu zamanlara dek uzanan ve yedinci yüzyıl kadar erken bir tarihte başlayan mazisi vardır. Fakat İslam kendisini Dağıstan’da 15.yüzyılın sonuna dek ve Çeçenya’da 16.yüzyılın sonuna dek tam olarak yerleştiremedi. Kuzey Kafkasya İslam’ının önemli bir özelliği kendi asıl yönelimlerinin sufizme ve başlangıçta da bilhassa insanın ruhsal ve ahlaki açıdan mükemmelleşmesi üzerine kurulu olan Nakşibendî tarikatına yönelik olmasıydı. Bu şekilde sufizm deneyimsiz ve günlük hayata yabancılaşmış insanlara erişilemez olan entelektüel elitist bir öğreti olarak tanındı. İslam’ın Dağıstan’daki yayılışını karakterize ederken hatta kadınlar üzerindeki Şamil yönetimini bile karakterize ederken, araştırmacılar dinin (bu bölgedeki) kurucularından olan pek çok dağlıyı anlamadaki yetersizliği ve şer’i kanunları az biliyor olmalarını ayrıca not etmişlerdir. 18 ve 19. yüzyıllar döneminde Dağıstan ve Çeçenya’da ki (Şeyh Mansur, Muhammed el Yaragi, Cemaleddin Kazukumuk gibi) dini yetkililerin ve siyasi liderlerin İslam’ın doğru kurumları ve değerleri ile dağlıları kazanmaya çalıştıkları zaman değişiklikler (derinlemesine –sosyal ) hissedildi. Dağıstan ve Çeçenya’nın ilk imamları da dâhil kendisinin öncüllerine kıyasla Şamil, İslami prensipleri, kendi gücünü onlara dayandırarak, onları pratik bir araç ve amaç haline getirmeyi başardı. Şamil tarafından kurulan devlet rastgele imamlık olarak adlandırılmadı, İslam’a hâkim bir rol veren bir organizasyon gücü olduğundan dolayı böyle adlandırıldı. Bu prensipler İmametin yasal sistemi ekseninde şekillendirilen İslam’ı prensiplerdi ve bu prensipler organizasyona ve bütün işleyen devlet kurumlarına nüfuz etmişti. Başlangıçta İmam Şamil kendisini devletin kurucu reisi ve başkanı olarak tanımladı. 1840’ların ortalarından itibaren O kelimenin tam anlamıyla İslami bir yönetici –siyasi bir danışman ve dini bir lider- haline geldi. Şamil hiçbir şekilde Emirü’l Müminin olarak adlandırılmadı. O resmi anlamda doğru inanırların (yöneticisiydi): İslami yönetim kavramının katı yazışmalarında İslam’ın imametteki esaslarını göstermekle ve imamet meselelerini (yönetim meselelerini) yönetmekle kişisel olarak sorumluydu.
The spread of Islam in the northern Caucasus, as a result of the Arab conquests, the city of Derbent extends to the times when it was the center of the Islamization of this region and begins in a early history of the seventh century. But Islam did not fully settle itself in Dağistan until the end of the 15th century and in Chechnya until the end of the 16th century. An important feature of the North Caucasian Islam was that its main directions were directed towards the Sufism and the Nakshibendî arithm, which was based in the beginning on the spiritual and moral perfection of mankind. So, suffism was recognized as an intellectual elitist doctrine that was unaccessible to people who were unexperient and alienated to everyday life. While it characterizes the spread of Islam in Dağistan and even characterizes the Shamil administration over women, the researchers have also noted the lack of understanding of the many mountains, which are the founders of the religion (in this region), and the lack of knowledge of the laws of sher. During the 18th and 19th centuries in Dağstan and in Chechnya, when religious officials and political leaders (such as Sheikh Mansur, Muhammad el Yaragi, Jemaleddin Kazukumuk) tried to win the mountains with the right institutions and values of Islam, they felt changes (depth-social). Compared to his ancestors, including the first imams of Daqstan and Chechnya, Shamil managed to make them a practical tool and purpose by putting Islamic principles on their own power. The state established by Shamil was not called random immaty, it was called so because it was an organizational power that ruled the Islam. These principles were the principles of Islam, formed in the axis of the legal system of Imam, and these principles had influenced the organization and all the functioning state institutions. At first Imam Shamil described himself as the founder and chairman of the state. From the middle of the 1840s, the word became a literally Islamic leader – a political adviser and a religious leader. Shamil was not called in any way the Command of the Faith. He was the official (manager) of the true believers: he was personally responsible for showing the foundations of Islam in the Imam and managing the Imam (administration issues) in the firm communications of the Islamic government concept.
Makale Detay 
Benzer Makaleler
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley