Özet:

Klasik Türk edebiyatı şair ve yazarların yaşam bilgilerini ihtiva eden eserler bakımından zengindir. Ancak geniş bir coğrafyaya hükmeden Osmanlı Devleti’nin şairlerinden bazıları devlet merkezine uzak olma, divan sahibi olmama, biyografi yazarlarının erişim sahasına girememe, sınırlı şairlik yeteneğine sahip olma gibi nedenlerle kaynak eserlerde kendilerine yer bulamamıştır. Bu tür şairlerin şiirleri mecmua ve cönkler yardımıyla günümüze kadar gelmiştir. Son zamanlarda mecmua ve cönkler üzerine yapılan araştırmalar neticesinde kaynaklarda ismi zikredilmeyen çok sayıda şair edebiyatımıza kazandırılmıştır. Çeşitli seçme mensur metin ve manzumenin bulunduğu bir mecmuaya şiirlerini kaydeden Kefevîzâde Mehmed Âdil bunlardan biridir. Manzumelerindeki anlatımlara ve onun istinsah ettiği yazma eserlerdeki kayıtlara göre Mehmed Âdil, Sultan I. Abdülhamid döneminde yaşamıştır. 1187/1773-74 - 1222/1807-8 tarihleri arasında Ermenek, Baalbek, Şorba, Payas ve Şile gibi yerlerde kadılık yapmıştır. Âdil mahlasıyla şiirler yazmıştır. Döneminin önemli devlet adamlarına kasideler sunmuştur. Mehmed Âdil’in mecmuasında beşi müfred, biri mesnevi, üçü gazel, üçü kıt‘a, dördü kaside olmak üzere 16 manzumesi kayıtlıdır. Manzumelerden ikisi Fars dilinde yazılmıştır. Şiirlerde devlet büyüklerine övgü, peygamber sevgisi, sevgiliye duyulan istek, dünyanın geçiciliği, konuşmanın önemi gibi farklı temalar işlenmiştir. Kimi manzumelerde sade ve süssüz bir dil ve anlatım sergilenirken kasidelerde ağır ve tumturaklı bir üslup tercih edilmiştir. Mehmed Âdil’in manzumeleri klasik Türk edebiyatının yerleşik kaidelerine uygundur. Ancak onun bazı beyitleri klasik Türk şiiri metafor ve mazmunlarının inceliğinden ve şiirsel derinliğinden uzaktır. Bu makalede Kefevîzâde Mehmed Âdil’e ait mecmua tanıtılmış nüsha kayıtları, manzume ve mühürlerden elde edilen yaşam bilgileri sunulmuş şu an için tespit edilebilen şiirlerinin çeviri yazılı metni ilim âlemiyle paylaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler: