Görüntüleme
21
İndirme
15
Anadolu, kıtalar arası geçiş güzergâhında bulunduğu için, ilk çağlardan itibaren özellikle tüccarlar, hacılar ve ordular aracılığıyla hem Avrupa hem de Asya kökenli salgın hastalıklara maruz kalmıştır. Kuruluşundan yıkılışına kadar Osmanlı’da hemen her devirde veba başta olmak üzere çeşitli salgın hastalıklarla uğraşılmıştır. Osmanlı toplumunun sosyal ve gündelik hayatından izler taşıyan klasik Türk edebiyatı ya da yaygın bir söyleyişle divan edebiyatı metinlerinden bulaşıcı ve salgın hastalıkları ve bunların olumsuz sonuçlarını görmek mümkündür. Şairler, toplumu derinden etkileyen ve çoğu zaman büyük olumsuzlukların yaşanmasına sebebiyet veren salgın hastalıklara karşı sessiz kalmamış; bu hastalıklar esnasında yaşanan olayları eserlerinde işlemişler ve kayıt altına almışlardır. Ölüm herkes için bir ayrılıktır ve hayatın bir gerçeğidir. Çok sevilen bir yakının geriye dönmesi mümkün olmayan bir şekilde yitirilmesi karşısında insanın duygulanması, tepki göstermesi çok normaldir. Bir eş, bir baba ve ağabey olarak şairlerin özellikle salgın hastalıklarda vefat eden hanımları, kızları ve kız kardeşleri için yazdıkları mersiyeler, bir kadın için yazılmış şiirlerin en hüzünlülerindendir. Kimi zaman edebî kaygıdan uzak, kişisel bir vedalaşma niteliğinde yazılan bu acıklı şiirlerde şairin mutlak karşısındaki tevekkülü, kimi zaman kızını kaybeden ve evlat acısı çeken bir babanın çırpınışları ve bireysel ıstırabı görülür. Bu çalışmada klasik Türk şairlerinin salgın hastalıkların devamında ölen kız çocukları ve hanımlar için kaleme aldıkları hüzün şiirleri incelenecektir.
Since Anadolu is on the crossroads route, it has been exposed to both European and Asian epidemic diseases, especially through traders, mercenaries and armies from the early ages. From its establishment to its destruction in Ottoman, it has been treated with various epidemic diseases, including the epidemic in every turn. It is possible to see from the text of the classical Turkish literature, which carries traces from the social and daily life of the Ottoman society, or from the text of the divan literature, infectious and epidemic diseases and their negative consequences. Poets have not remained silent against epidemic diseases that have profoundly affected society and often caused major negative events; they have processed and recorded the events that occurred during these diseases in their works. Death is a separation for everyone, and life is a truth. In the face of the loss of a loved one in a way that is impossible to return, it is very normal that a person is feeling, reacting. As a wife, a father, and a brother, the poets write for their wives, daughters, and sisters, especially those who died from epidemic diseases, are among the most sad ones of the poems written for a woman. Sometimes away from literary concerns, these painful poems, written as a personal farewell, see the poet’s absolute confidence, sometimes a father who loses his daughter and suffers his child, and individual suffering. In this study, the classical Turkish poets will study the poems of sadness that the girls and women who died in the continuation of the epidemic diseases were told.
Alan : Filoloji; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Ulusal
Makale Detay 
Benzer Makaleler
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
