Özet:

İnsan-din ilişkisi kişisel ve toplumsal anlamda tarihin her döneminde karşımıza çıkar. Dinsel anlamlar dünyasının merkezi kavramı olan “Tanrı”, bu ilişkiler ağına rengini veren temel bileşendir. Sartre, yaşadığı çağın gelişmekte olan felsefi yöntemi fenomenolojiyi kullanarak, yeni bir varlık tasarımına ulaşmaya çalışır. Bu varlık tasarımında klasik felsefenin temel kavramlarını inceleyerek, yeni yöntemin sınırları içinde bu kavramları değerlendirir. Düşünürün ulaşmaya çalıştığı dizgesel varlık tasarımı, Tanrı gibi merkezi bir kavramı soruşturmasını gerektirmiştir. Bu soruşturma çerçevesinde Sartre, öncelikle, ontolojinin temel iki kavramı ‘kendinde’ ve ‘kendi-için’ kavramlarını inceler. Fenomenolojik yöntemle yapılan bu inceleme, iki kavramın Tanrı kavramıyla olan ilişkileri üzerinden gelişir. Sartre’ın araştırma sürecinde iki kavram arasında gerçekleştiğini gördüğü paradoksal ilişkiler, teolojik düşüncelerinin zeminini oluşturacaktır. Bu çalışma, öncelikle düşünürü varsaydığı bu paradoksal ilişkilerin kritik değerlendirmesini amaçlamaktadır. Bu sebeple çalışmada, Sartre’ın fenomenolojik ontoloji çerçevesinde geliştirmeye çalıştığı Tanrı, insan, öznel erdemler fikirlerini, kritik bir bakış açısıyla inceledik. Felsefeciliği kadar edebiyatçılığı da dünya çapında kabul görmüş düşünürün, edebiyat eserlerini konumuzla ilgilisi çerçevesinde değerlendirmeye tabi tuttuk. 

Anahtar Kelimeler: