Özet:

22 Temmuz 2007 sonrası hızlanan Türkiye’nin siyasileşme ve sivilleşme süreci, 29 Mart 2009 mahalli seçimlerinden sonra yeni bir açılımla iyice ivme kazandı. Adına “Kürt açılımı” denilen ve 2009 yılı ortasında Kürt sorununu çözme niyetiyle başlayan bu açılım süreci aslında o zamana kadar görülmemiş bir toplumsal, siyasal ve bürokratik destek elde etmesine rağmen, aynı yılın 19 Ekimine gelindiğinde Habur’da büyük bir krizle karşılaştı. Sağlıklı işleyen normal süreçlerde dahi bir stratejik iletişim planı çerçevesinde hareket etmek gerekirken, PKK’lı teröristlerin teslim olma sürecinin bir örgüt şovuna dönüştüğü Habur krizi özünde bir iletişim krizi olarak ortaya çıktı ve sürecin tamamını olumsuz etkilediği gibi Kürt sorunu konusunda yeni travmalara da yol açtı. Sonuçta terör örgütü PKK ve onun o günkü siyasal uzantısı DTP içindeki art niyetli güçlerin varlığının ve süreci semboller savaşına çevirmeleri ihtimalinin yeterince hesaplanmadığı ortaya çıktı. Oysa başta ana akım medya olmak üzere, kamuoyunda oluşan olumlu algı, PKK’nın silah bırakması ve kanın duracak olması gibi argümanlar üzerinden bilinçli bir iletişim stratejisi ile desteklenebilirdi. Çeşitli gazetelerde yazan dönemin etkili gazetecilerinin görüşlerinin de analize tabi tutulduğu bu makalede, demokratik açılım gibi tarihi süreçlerde inisiyatifin elde tutulması ve kamu gücünün diğer aktörleri kontrol altında tutması kadar, sürecin ilgili aktörleri arasındaki iletişiminin ve medya üzerinden olumlu kamuoyu algısı inşa edilmesinin önemi üzerinde de durulmaktadır.

Anahtar Kelimeler: