Özet:

Balkanlarda milliyetçiliğin yükselmesi ile birlikte her millet bağımsızlık telasına düstü. Bu milletlerden birisi olan Karadağ’ın durumu diğerlerinden tamamen farklıdır. Onlar, 1697’de I. Danilo Nyegus’un Karadağ idaresini ele geçirmesiyle birlikte Osmanlı egemenliğini reddetmeye basladılar. Osmanlılar bölgeye defalarca sefer yapmalarına karsın, bölgenin dağlık yapısı ve Karadağlılar’ın savasçı kimlikleri yüzünden Karadağ üzerinde tam bir hâkimiyet kuramadı. 1850’lere gelindiğinde II. Danilo’nun ladika olmasıyla birlikte Karadağ’da durum kökten değisti. O din ve devlet islerini birbirinden ayırdı. Ardından bağımsızlığını ve prensliğini ilan etti. Çesitli nedenlerle Osmanlı Devleti’ne müdahale etmek için fırsat kollayan Avusturya ve Ruslar’ın açık desteği ile Karadağ sınırında olan Zabliak’a saldırdı ve kaleyi ele geçirdi. Bu fiili saldırı karsısında harekete geçen Ömer Lûtfî Pasa komutasındaki Osmanlı orduları 5 koldan Karadağ topraklarına girdi. Operasyon basarılı geçti ve Osmanlı orduları Çetine kapılarına dayandı. Tam bu sırada Avusturyalılar’ın sert müdahalesi ile harekât durduruldu. Avusturya Hükümeti harekâtı durdurmak için Kont Leningen’i olağanüstü elçilikle Dstanbul’a gönderdi. Leningen Osmanlı dısislerine 3 ve 10 Subat’ta içinde savas seçeneğine de bulunan 2 ültimatom verdi. Avusturya ile savası göze alamayan Osmanlı Devleti, Karadağ’ı bosaltmak zorunda kaldı. Bu durum Karadağlılar’ı daha da sımarttı ve 1862’ye kadar sürecek Osmanlı- Karadağ çatısmasını baslattı. Osmanlı askerî harekâtı Avrupa’daki çatısmaları da su yüzüne çıkardı. Taraflar netlesti ve Kırım Savası diplomatik anlamda basladı.

Anahtar Kelimeler: