Views
48
Downloands
11
Audio Listening
3
Osmanlı oryantalizmi (şarkiyatçılık), yeni emperyalizm çağı boyunca Batı emperyalizmine ve buna eşlik eden ideolojilere karşı inşa edilmiş Batı-dışı bir formdur. Osmanlı İmparatorluğu, kendisi için bir reform çağı olan 19. yüzyılın son çeyreğinde, çeperindeki Arap topraklarına kendi siyasal iktidarının sembollerini taşırken Batılı oryantalizmin ‘Doğu’ için ürettiğine benzer bir söylemsel iktidar da üretmiş oldu. II. Abdülhamid Dönemi’ne kadar geriye götürülebilecek bu söylem, İkinci Meşrutiyet’in ve Cumhuriyet’in ilk döneminin elitleri tarafından miras alındı. Bu makale, geç 19. yüzyıl Osmanlı oryantalizminin ve erken 20. yüzyıl Türk oryantalizminin Türk edebiyatındaki yansımalarını, Refik Halit Karay’ın 1940 yılında yayınlanan ve Lübnan ve Suriye’de geçirdiği sürgün yıllarının izlerini taşıyan Gurbet Hikayeleri adlı kitabındaki dört öyküsü (Yara, Fener, Çıban, Güneş) üzerinden göstermeyi amaçlıyor. Makale, bir yandan Karay’ın öykülerinin tarihsel arka planını teşkil eden II. Abdülhamid Dönemi’nin Arap topraklarındaki imparatorluk politikalarının izlerini araştırırken, bir yandan da öykülerdeki ‘Arap’ ve ‘Arap toprakları’ imgesini incelemekte ve öykülerde resmedildiği şekliyle Türkler ve Araplar arasındaki eşitsiz güç ilişkisine odaklanmaktadır. Öykülerde daima Türklerin subay ya da yaver, Arapların ise bedevi olarak yer aldığı görülmektedir. Böylelikle öyküler daha başından bir güç hiyerarşisiyle kurulmuş olmaktadır. Arap karakterler, modern insanları yadırgatacak şekilde kaba saba ve alışılmadık tavırlar sergileyen, garip görünüşlü, cahil bir stereotip içinde resmedilmektedir. Esas olarak onlar bu öykülerde ‘modern olmayan her şey’i temsil etmektedir. Bu temsil açık biçimde Batı oryantalizminin Doğu’ya bakışından izler taşımaktadır. Karay’ın öykülerinde tıpkı oryantalist literatürde olduğu gibi Arap coğrafyası gizemli, tekinsiz, irrasyonel, kötücül ve cinsel açıdan yozlaşmış olarak resmedilir. Ana karakter bazen bilinmeyen toprakları keşfe çıkmış bir kaşif, bazen kendisini uygar dünyanın uzağında bulmuş bir talihsizdir. Her durumda o, kendisine uygun olmayan bir yerde, eşiti olmayan insanların arasındadır. Karay’ın öykülerindeki ‘Arap’ ve ‘Arap coğrafyası’na ilişkin imgeler, oryantalist bir zihnin olduğu kadar gündelik politikanın da yansımasıdır. O dönemde Suriye’de sürgünde bulunan Karay’ın Birinci Dünya Savaşı’nın ardından üretilen bir ‘ihanet’ söylemiyle damgalanan Araplara dair bakış açısını şekillendiren önemli unsurlardan bir diğerinin 1930’lardaki Hatay Meselesi olduğunu söylemek mümkündür.
The Ottoman Orientalism is an out-of-West form built against Western imperialism and accompanying ideologies throughout the new imperialism age. The Ottoman Empire, in the last quarter of the 19th century, which was a reform era for itself, produced a speechful power similar to what Western orientalism produced for the 'East' while carrying the symbols of its political power into the Arab territory in its circles. and II. This statement, which could be taken back to the Abdülhamid period, was inherited by the elites of the Second Legacy and the first period of the Republic. This article, late 19th century Ottoman orientalism and early 20th century. It aims to show the reflections of the century Turkish orientalism in Turkish literature through the four stories of Refik Halit Karay in his book Gurbet Stories, which is published in 1940 and carries the traces of the expulsion years he spent in Lebanon and Syria (Jara, Fener, Çıban, Sun). The article, on the one hand, constitutes the historical background of Karay's stories. While exploring the traces of the empire policies in the Arab territories of the Abdülhamid Period, he, on the one hand, examines the image of the 'Arab' and 'Arab lands' in his stories and focuses on the uneven power relationship between the Turks and the Arabs as it is painted in the stories. In the stories, it is always seen that the Turks are officers or yaver, and the Arabs are bedevis. Thus, the stories are established from the beginning with a power hierarchy. Arab characters are depicted in a strange, ignorant stereotype, showing cruel saves and unusual attitudes in a way that has the modern people. Basically, they represent "all that is not modern" in these stories. This representation clearly brings traces from the view of Western orientalism to the east. In Karay's stories, as in Oriental literature, the Arab geography is depicted as mysterious, untouched, irrational, malicious and sexually corrupt. The main character is a unfortunate explorer who has sometimes discovered the unknown lands, and has sometimes found himself away from the civilized world. In every case, he is among those who are not equal to him in a place that is not suitable for him. The images of the 'Arab' and 'Arab geography' in Karay's stories are a reflection of daily politics as an orientalist mind. It is possible to say that another important element that shaped the view of the Arabs with a "hate" of the Karay, who was deported to Syria in that period after the First World War, is the 1930s's Hatay issue.
Field : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Journal Type : Uluslararası
Article Detail 
Similar Articles
Download PDF
Journal Information
Listen Paper
Cite
Print This Page
Share
Mendeley
