Özet:

Tarım, Cumhuriyet’in kuruluşundan günümüze kadar geçen süreçte, geleneksel üretimden teknolojik üretime geçerken ekonominin önemli bir parçası olarak da gelişmesini sürdürmektedir. Bugüne baktığımızda Türkiye, pek çok kısıtlamalar altında bile kendi kendine yeterli ülke yapısına ve potansiyeline sahip olma noktasına ulaşmıştır. Teknolojinin gelişmesi ile bitkisel üretim çeşitlenirken verim de artmış, örneğin buğdayda üretim artışı %1574, pamukta %2565, ayçiçeğinde %784, patateste %8164’e kadar çıkmıştır (Anonim, 2004). Hayvansal üretim de benzer gelişme göstermekte olup, bu gün 42 milyon küçük baş ve 11 milyon büyük baş hayvan varlığı ile tarımsal gelirin ortalama %30’u hayvansal üretimden sağlanmaktadır. Bu arada karşılıklı etkileşimle tarıma dayalı sanayi kollarından gıda, deri, dokuma sanayi ve diğer makine, kimya vb sanayi de gelişmesini sürdürmüştür. Bu veriler, tarım sektöründe bugüne kadar çok hızlı bir değişime ve gelişime ulaşıldığını göstermektedir. Ancak AB ve diğer gelişmiş ülkeler tarımı ile karşılaştırıldığında gelişmelerin yeterli olmadığı açıktır. Öncelikle gerçek anlamda bir toprak reformu yapılamamış, toprak dağılımındaki dengesizlik sürmüş, düşük verimle çalışan küçük ve dağınık işletmelerle tarımsal yapıyı değiştirmek ve ileri teknolojiye geçmek mümkün olmamıştır. Devletin uyguladığı tarım politikaları ve destekleri yeterli olmamış, gelir dengesizliği giderilememiş, buna bağlı olarak büyüme de diğer sektörlere göre daha yavaş seyretmiştir. Son 10 yıllık büyüme hızının ortalama %1.5-2 kadar olması bunu açıkça ortaya koymaktadır (Anonim, 2005). Özetle bugün gelinen noktada veriler, tarım sektörünün birim alan verimliliği ve kişi başına düşen gelir bakımından AB ülkelerinin çok gerisinde kaldığını ve dışa açılımda rekabet gücünün zayıf olduğunu göstermektedir.

Anahtar Kelimeler: