Görüntüleme
9
İndirme
3
Bu makalede bir nahiv usulü delili olan istihsan incelenmiş, tanımı, türleri ve kaynak değerinden bahsedilmiştir. İstihsan özel bir delile binaen kıyasa dayalı asıl kuraldan ayrılarak cüzi bir meselede istisnai hüküm vermektir. Bu bağlamda istihsan, dil meselelerinde benzerlerinden farklı bir hüküm vermeyi içermektedir. Bu tanım fıkıh usulünden alınmıştır. İstihsan akli bir delil olarak kabul edilir ve nahiv kaynaklarında pek çok örneği bulunmaktadır. Nahiv usulünde istihsan deliline, kıyasın ya da asıl kuralın dışında dilsel bir kullanım ya da lugavî bağlamın gerektirdiği durumda başvurulur. Dilciler istihsanın geliş şekillerini bir illeti tahsis etmek, okunuşu hafif olanı bırakıp ağır olanı tercih etmek, kelimenin asıl babına işaret etmek, bir delilden dolayı asıl kıyası terk etmek, semâ delilini bırakıp istisnai hükmü kabul etmek gibi gerekçelerle izah etmişlerdir. Bu delil, düzenli ve genellenebilir olmaması bakımından dilciler tarafından zayıf görülmüştür fakat yine de makbul bir delil sayılmıştır. İstihsan delilini ayrı bir başlıkta ilk vurgulayanın İbn Cinnî (ö. 392/1002) olduğu düşünülmektedir. Ona göre bu delil zayıf olmakla birlikte söze bir genişlik katmakta ve dilsel akıl yürütmede bir açıklama modeli sunmaktadır.
In this article, istiḥsān, which is an evidence of nahiv method, is examined and its definition, types and source value are mentioned. Istiḥsān is to make an exceptional judgment in the judgment of a minor issue based on specific evidence. Istiḥsān is to oppose an open syllogism. This definition is taken from the fiqh method. In this context, istiḥsān includes making an exceptional judgment on language issues, unlike its counterparts. Istiḥsān is accepted as a mental evidence and there are many examples in nahiv sources. In the nahiv method, the evidence of istiḥsān is used when a linguistic use other than the syllogism or the original rule requires it. Linguists have explained the origins of istiḥsān with reasons such as allocating a malady, preferring the heavy one instead of the light one, pointing out the main word of the word, abandoning the main analogy due to an evidence, leaving the sema evidence and accepting the exceptional provision. This evidence was seen as weak by linguists as it is not regular and generalizable; but it is considered as an acceptable evidence even if it is of secondary nature. It is thought that Ibn Jinnī (d. 392/1002) was the first to emphasize this evidence under a separate title. According to her, although this evidence is weak, it adds a breadth to the speech and offers an explanatory model in linguistic reasoning.
Alan : Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
