Görüntüleme
11
İndirme
7
Eski Uygurca; dinî ve din dışı bir yazın temelinde gelişmiştir. Din dışı yazını gündelik yaşama ilişkin sivil belgeler oluştururken, dinî yazını esasen Budizm, Manihaizm ve Nasturi Hristiyanlık gibi muhitlere ilişkin yazınsal kaynakların tercümesi oluşturmaktadır. Dinî yazınsal kaynakların tercümesi söz konusu olduğunda, bunlar arasında da en büyük pay Budizm’e aittir. Esasen Budizm, Uygurlar arasında tek bir ekolüyle yer almaz. Kuzey Budizmi yahut bir diğer adıyla Mahāyāna ekolü başta olmak üzere Hindistan menşeli olsun olmasın birçok ekolün Budist Uygur edebiyatında izleri görülmektedir. Tibet Budizmi de Hoço Uygur Hanlığı’nın [850-1250] özellikle son döneminde yazınsal kaynaklarıyla varlığı tanıklanan ve Budist Uygur edebiyatında kendine yer edinen bir ekoldür. Esasen Vajrayāna veya Tantra Budizmi’ne dayanan ve Tibet’in yerel dini olan Bön ile de harmanlanmış Tibet Budizmi, bugün Tibet ve Moğolistan’da kendine inanır bulmuştur. Bu noktada bu yazının konusunu da oluşturan Sitātapatrādhāraṇī bu gelenekte kaleme alınmış bir metindir. Bu yazıda Eski Uygurca Sitātapatrādhāraṇī’ya ait olduğu tespit edilen ve bugün Berlin Turfan Koleksiyonu’nda U 2250 (T I [544]), U 2251 (T I [545]) ve U 2252 (T I [546]) arşiv numaralarıyla korunan şimdiye kadar neşredilmemiş üç fragmanın filolojik neşri gerçekleştirilecektir.
Old Uyghur developed on the basis of religious and non-religious literature. While non-religious literature constitutes civil documents related to daily life, religious literature mainly constitutes the translation of literary sources related to circles such as Buddhism, Manichaeism and Nestorian Christianity. Among these, Buddhism has the largest place when it comes to the translation of religious literature. In fact, Buddhism does not take place among the Uyghurs with a single school. Northern Buddhism, or Mahāyāna school, in other words, and many schools, whether they originated in India or not, are traced in Buddhist Uyghur literature. Tibetan Buddhism is also a school that has a place in the Buddhist Uyghur literature, whose existence was witnessed especially in the last period of the Qocho Uyghur Khanate [850-1250] with its literary sources. Tibetan Buddhism, which is essentially based on Vajrayāna or Tantric Buddhism and blended with the Tibetan local religion Bön, has found its place in Tibet and Mongolia today. At this point, Sitatapatrādhāraṇī, which is also the subject of this paper, is a text written in this tradition. In this paper, three fragments identified as belonging to the Old Uyghur Sitātapatrādhāraṇī and preserved today in the Berlin Turfan Collection with archival numbers U 2250 (T I [544]), U 2251 (T I [545]) and U 2252 (T I [546]) will be examined. The philological edition of these fragments, which have not been published until now, will be carried out.
Alan : Güzel Sanatlar; Hukuk; İlahiyat; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
