Özet:

Kur’an varlıklardan, evrenden ve onların yaratılış ve oluşumlarından bahsetmektedir. Ancak bilimde olduğu gibi geniş bir şekilde varlıkların yaratılışının bütün ayrıntılarından bahsetmez. Kur’ân bir öğüt kitabı olduğundan onda hakikatler daha ziyade ibret ve öğüt şeklinde dile getirilmekte, varlıkların nasıl yaratıldıklarından daha çok niçin yaratıldıklarından ve yaradılış gayelerinden bahsedilmekte ve bunların keyfiyetinin (nasıllığının) derinliğine inilmemektedir. Kur’ân varlıklardan bahsederken asıl gayesi eserden müessire gitmektir. Basarımızı varlıklara çivirirken gayesi basiretimizle Allah’a algılamaktır“Gece ve gündüz, güneş ve ay O’nun ayetlerindendir. Güneşe ve aya secde etmeyin Alah’a kulluk ediyorsanız, onları yaratana secde ediniz”(Fussilet, 41/37) derken nazarımızı kozmik varlıklara değil onları istihdam eden kuvvete çevirmektir. Bu gayeye hizmet ettiği için Kur’ân “Göklerde ve yerde olanlara bakın!” (Yûnus, 10/101) “Görmediler mi Allah nasıl yaratmayı başlatıyor, sonra onu iade ediyor (dönüp yeniden yaratıyor). Bu, Allah’a göre kolaydır.Yeryüzünde gezin, bakın yaratmağa nasıl başladı, sonra Allah, son yaratmayı da yapacaktır. Çünkü Allah, her şeye kadirdir”(Ankebut, 29/19-20) diyerek bir nevi ilmî ve müşahedeye dayalı delillerle iman etmemizi istemektedir. Bundan dolayı Kur’ân’ın bilimsel tefsiri, inancın pekişmesi açısından büyük bir önem arzetmektedir. Makalemiz Kur’ân’ın bilimsel tefsirinin konumunu bazı ayetleri ilmî gelişmeler ve ilmin sabiteleri ışığında analizlere tabi tutarak irdelemeye çalışmaktadır.

Anahtar Kelimeler: