Görüntüleme
2
Amaç: Bu araştırmanın amacı yoğun bakım hemşirelerinin yaşam sonu bakım sunarken algıladıkları en önemli engellerin ve destekleyici davranışların belirlenmesidir. Gereç ve Yöntem: Araştırma kesitsel tanımlayıcı türde olup, evrenini Ankara Şehir Hastanesi’nde yoğun bakım ünitesinde çalışan 278 hemşire oluşturmuştur. Bulgular: Yoğun bakım ünitesi hemşirelerinin yaşam sonu bakım sunmaya yönelik algıladıkları en önemli ilk üç engel: “Hastanın kötü prognozunun aile bireylerince kabullenilmemesi”, “Hastanın ölüm anında aile üyelerinin onunla olmaması” ve “Aile bireylerince yaşam kurtarıcı tedbirler ile etkilerinin anlamının bilinmemesi” iken algıladıkları en önemli ilk üç destekleyici davranış: “Hastanın ölümünden sonra aile üyeleriyle hekimlerin görüşmesi”, “Aile üyeleri tarafından imzalatılacak olan tüm evrakların sağlık çalışanı tarafınca üniteden ayrılmadan hazırlanması” ve “Hastanın ölümünden etkilenen hemşirenin bir süreliğine ayrılması durumunda diğer hastalar için hemşirelerin sorumluluklarını yerine getirmesi” olarak belirlenmiştir. Sonuç: Yoğun bakım ünitesi hemşireleri tarafından yaşam sonu bakım sunmaya yönelik algılanan en önemli engeller hastaların aileleri ile ilgili olup, algılanan en önemli destekleyici davranışlar ise sağlık çalışanları ile ilgilidir. Ailelere hastalarının kötü prognozunu kabul etmelerini kolaylaştırıcı (psikolojik destek vb.) olanakların sunulması ve hekimlerin yaptıkları bilgilendirmeyi sağlayan koşulların anlaşılmasına ve devamlılığının sağlanmasına yönelik araştırmaların yapılması önerilmektedir.
Aim: The aim of this study was to determine the most important barriers and supportive behaviors perceived by intensive care nurses while providing end-of-life care. Material and Methods: The sample of this cross-sectional descriptive study consisted of 278 intensive care unit nurses who have been working at the Ankara City Hospital. Results: The three most highly perceived barriers to providing end-of-life care by intensive care unit nurses are: “Families not accepting poor patient prognosis”, “Family not with the patient when he/she is dying”, “Family not understanding the term life-saving measures and its implications” and the three most highly perceived supportive behaviors to providing end of life care by intensive care unit nurses are: “Physicians meet in person with the family after the patient’s death”, “Staff compiles all paperwork to be signed by the family before they leave the unit”, “Nurses take care of patients while affected nurse gets away for a moment after the death of a patient”. Conclusion: The highly perceived barriers to providing end-of-life care by intensive care unit nurses are related to the patient's families, and the highly perceived supportive behaviors are related to healthcare professionals. It is recommended that families should be provided with opportunities (psychological support, etc.) to facilitate their acceptance of the poor prognosis of their patients and that research be conducted to understand the conditions that enable the information provided by physicians and to ensure their continuity.
Alan : Sağlık Bilimleri
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
