Görüntüleme
27
İndirme
4
Aristoteles ve Kant, zaman kavramına olan ilgilerini zamanın “ben” ile olan ilişkisinde açık ederler. Buna göre Aristoteles’te bir benlik ileri sürülerek zaman kavramı bu benliğe iliştirilir; ancak, aynı zamanda, bu benlik doğrudan doğruya kendisinin oluşumunda zamanın zorunlu olarak içerildiği bir benliktir. Dolayısıyla zamanın benliğe ruh yoluyla iliştirilmiş olması olumsal bir durumu ifade etmez, aksine bir zorunluluğa göndermede bulunur. Diğer yandan, Kant’ta ise zaman kavramının hem doğrudan doğruya “ben”in veya egonun kurucusu olduğu hem de onun varlığıyla birebir örtüşen bir yanının bulunduğu görülür. Bu bakımdan zaman, özne için zorunlu olmakla beraber, öznenin varlığına muhtaç bir kavramı ifade eder. Bu çalışmada, Aristoteles’te temellenen ve “ben”e iliştirilen zamanın Kant’taki dönüşümüne değinilecek ve daha sonra doğrudan doğruya bu hattın ego ile zamanın başa baş giden kavram ikizleri olduğuna yönelik vurgusu açık edilecektir. Son kısımda ise zaman ve benliğin birbirini devam ettiren ve birbiriyle doğrudan bir temas içinde olan kavramlar oldukları ifade edilecektir. Bu bakımdan, zaman benlik aracılığıyla devamlılık halinde bulunurken benlik de zaman yoluyla kendinin bütününü kendi olarak idrak edecek öz-bilinci geliştirir.
Aristotle and Kant explain their interest in the concept of time in the relationship of time with the "I". Accordingly, in Aristotle, the concept of time is associated with this self by promoting an ego; but, at the same time, this self is a self where time is obligatoryly included in its own formation. Therefore, the fact that time is attached to the self by the spirit does not mean an optional situation, it is instead in sending it to an obligation. On the other hand, in Kant, it appears that the concept of time is both the founder of the "I" or the ego directly and that there is a side that is interconnected with its existence. From this point of view, the time, while being mandatory for the essence, represents a necessary concept for the existence of the essence. This study will refer to the conversion of the time founded in Aristotle and attached to the "I" in Kant and then directly to the point that this line is the conceptual twins that deal with the ego and the time. In the last part, time and self will be expressed as concepts that continue each other and are in a direct contact with each other. From this point of view, while time is in continuity through self, self develops self-consciousness that will realize its whole as itself through time.
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
