Görüntüleme
17
Osmanlı Devleti’nde yenileşme süreci çeşitli alanlarda değişim ve dönüşüme sahne olmuş ve bu alanlardan birisini de sosyoekonomik hayat oluşturmuştur. Osmanlı sosyoekonomik hayatında yaşanan değişim ve dönüşüm süreciyle birlikte modern fiziki mekânlara ihtiyaç artmış ve bu durum, devletin alt ve üst yapı yatırımlarına daha fazla önem vermesini sağlamıştır. Tanzimat ve sonrasında ülkenin imar ve inşası bu gelişmelerle önem kazanmış olsa da ihtiyaca cevap verebilecek düzeyde iş gücü temininde zorluklar yaşanmıştır. Bunun sonucunda ihtiyaç duyuldukça geçmişten beri başvurulan alternatif iş gücü kaynakları önemli hâle gelmiş ve mahkûmlar da bu kaynaklar içerisinde yer almıştır. Osmanlı Devleti’nde mahkûm emeğine ilk olarak, XVI. yüzyılın ortalarında donanmada kürekçi adı altında başvurulmuş, ancak zamanla gemi teknolojisinin değişimi mahkûm emeği ihtiyacını azalttığı için mahkûmların iş gücü piyasasındaki rolü giderek düşmüştür. Osmanlı iş gücü piyasasında mahkûmların tekrar önem kazanması Tanzimat Dönemi’yle gerçekleşmiş ve bunun arka planında da özellikle hukuki ve iktisadi faktörler belirleyici olmuştur. Bu kapsamda dönem içerisinde yeni ceza kanunlarında kürek ve pranga cezasının ayrıntılı şekilde yer bulması, kürek ve pranga cezasına hükmedilenlerin sayısını arttırmıştır. Diğer taraftan bu dönemde devletin içinde bulunduğu olumsuz mali koşullar ve acil iş gücü ihtiyacı ise kürek ve pranga mahkûmlarının niteliksiz iş gücü ihtiyacının en fazla hissedildiği alanlardan birisi olan imar ve inşa faaliyetlerinde istihdam edilmesini olanaklı hâle getirmiştir. İhtiyaç hasıl oldukça başvurulan bu uygulama, daha sonra II. Meşrutiyet Dönemi’nde “serseri” olarak ifade edilen mahkûmları da içine alacak şekilde genişlemiştir. Nihayetinde bu tür gelişmeler ise imar ve inşa faaliyetlerinde mahkûm emeğinin daha da yaygınlaşmasını sağlamıştır.
In the renewal process Ottoman Empire witnessed change and transformation in various areas. One of these areas was socioeconomic life. The need for modern physical places enhanced with the change and transformation process in Ottoman socioeconomic life over time. As a result of this situation, the state gave more importance to infrastructure and superstructure investments. Although the reconstruction and construction of the country gained importance with these developments during and after the Tanzimat, there were difficulties in the supply of workforce at a level that could meet the need. Hence, alternative labor resources, which were applied in earlier times as needed, became important. Prisoners were included in these alternative resources. In the Ottoman Empire, prisoner labor was first applied under the name of rower in the navy in the mid-sixteenth century. However, the role of prisoners in the labor market gradually declined with the development of ship technology as it decreased the need for prisoner labor. The re-importance of the prisoners in the Ottoman labor market took place with the Tanzimat Period. Behind this, the legal and economic factors were especially decisive. In this context, including the penalty of hard labor and schackles in the new penal laws in detail during this period increased the number of those sentenced to hard labor and shackles. On the other hand, the negative financial conditions of the state and the urgent need for labor made it possible to employ prisoners of hard labor and shackle in reconstruction and construction activities, which is one of the areas where the need for unqualified labor is felt the most in this period. This practice, which is used as needed, later on, expanded to include the prisoners who were described as “vagrants” during the second Constitutional Monarchy Period. Ultimately, such developments led to the spread of prisoner labor in re-construction and construction activities.
Dergi Türü : Uluslararası
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
