Özet:

Amaç: Epiforası olan olguların teşhisinde ve cerrahi teknik seçiminde lakrimal sintigrafi ile dakriyosistografinin etkinliğinin karşılaştırılması. Yöntemler: Kliniğimize 2010-2011 yılları arasında epifora yakınması ile başvuran 88 hasta (93 göz) retrospektif olarak incelendi. Altmış üçü (%71.6) kadın, 25’i (%28.4) erkekti. Yaş ortalaması 51.7 (14-77) idi. Kapak pozisyonu, punktum ve nazal muayenesi doğal, oküler yüzey hastalığı bulunmayan olgular çalışmaya dahil edildi. Tüm hastalara lakrimal sintigrafi ve dakriyosistografinin uygulandı. Dakriyosistografide tıkanıklığın yeri, dolum defekti, divertikül varlığı ve kese büyüklüğüne bakıldı. Lakrimal sintigrafide ise tıkanıklığın varlığı ve yeri değerlendirildi. Bulgular: Dakriyosistografide gözlerin 81’inde (%87), lakrimal sintigrafide ise 89’unda (%95.6) nazolakrimal sistemde tıkanıklık saptandı. Lakrimal sintigrafide tıkanıklık saptanan ancak dakriyosistografide (DSG)‘de burun boşluğunda kontrast madde izlenen; 8 gözün 8’inde anatomik olarak nazolakrimal kanalın açık ancak fonksiyonel tıkanıklık olduğu saptandı. DSG’de nasolakrimal kanalın tam stenozu saptanan 4 olgunun DSG’sinde parsiyel stenoz saptandı. Bu 4 olgunun Jones testlerinde de parsiyel stenoz olduğu tespit edildi. Lakrimal sintigrafide, tıkanıklık lokalizasyonunun 8 gözde DSG’ye göre daha proksimal olduğu görülmüştür. Sonuç: Lakrimal drenaj sistem fonksiyonunu göstermede lakrimal sintigrafi etkin bulunmuştur. Nazolakrimal sistem tıkanıklıklarında ise, DSG tıkanıklığın seviyesi ve lakrimal kanal anatomisi hakkında daha fazla bilgi verdiğinden tanıda ve cerrahinin planlanmasında öncelikle tercih edilecek değerli bir yöntemdir. (JAREM 2012; 2: 68-70)

Anahtar Kelimeler: