Abstract:

Satış sözleşmesi Roma hukukunda emptio-venditio (alım-satım) kavramıyla ifade edilmektedir. Sinallagmatik bir sözleşme olarak satış sözleşmesinde satıcı (venditor), sözleşme konusu malı (merx) nakletme borcu, alıcı (emptor) ise satış bedeli (pretium) olarak bir miktar para ödeme borcu altına girmektedir. Roma hukukunda satış bedelinin sahip olması gereken bir takım özellikler belirlenmiştir. Roma hukuku kurallarına göre satış bedelinin para olması (nummerata pecunia), satış bedelinin belirli olması (pretium certum), satış bedelinin gerçek olması (pretium verum) ve satış bedelinin adil olması (pretium iustum) gerektiği belirtilmiştir. Bununla birlikte, söz konusu özellikler Roma hukukunun farklı dönemlerinde farklı şekilde yorumlanabildiği gibi, Klasik Hukuk Dönemi’nde farklı hukuk okulları arasında söz konusu özellikler bakımından çeşitli tartışmalar gündeme gelmiştir. Çalışmada ilk önce Roma hukukunda satış sözleşmesinin genel özellikleri üzerinde durulmuştur. Daha sonra satış bedelinin bahsi geçen dört özelliği ele alınmıştır. Bu doğrultuda Roma hukukunun birincil kaynakları olarak Corpus Iuris Civilis’in Digesta ve Codex bölümlerinin farklı kitapları ile Gaius’un Institutiones isimli ders kitabındaki ve Iustinianus’un Institutiones adlı eserindeki metinler incelenmiş, farklı hukuk okulları arasındaki tartışmalara yer verilmiştir.

Keywords: