Atıf Sayısı
3
Görüntüleme
26
İndirme
5
Bu çalışmada, Türk sinemasının çoğu zaman eleştiri konusu olan ve filmleriyle geniş kitlelerin beğenisini kazanan, anaakımın oyuncusu ve yönetmenlerinden biri olan Mahsun Kırmızıgül’ün filmlerinin söylemsel bir analizi yapılmıştır. Stereotip ve klişe kavramlarından hareketle; Kırmızıgül’ün gerçekçilik, teknik kullanım, kişisel stil ve içsel anlamın endüstriyel sinemayla olan ilişkisinin analizi yapılmıştır. Bu analizde Kırmızıgül’ün filmlerinde teknik ve sinematografik yaratıcılığı, kişisel stilinin varlığı bakımından film dilinin nitelikleri, sinemasında ürettiği içsel anlam, mekân, karakter ve temasal nitelikler, filmlerinin toplumsal gerçekçiliği yansıtma biçimi, stereotiplerin ve klişelerin nasıl kullanıldığının söylemsel analizi yapılmıştır. Sırasıyla Beyaz Melek, Güneşi Gördüm, New York’ta Beş Minare, Mucize 1, Mucize 2: Aşk filmlerinin örnekleminde ele alınmıştır. Kırmızıgül’ün filmlerine, söylemsel olarak yaklaşılan bu çalışmanın en temel noktası, toplumda tartışma konusu olan farklı kimliklere odaklanma çabası olduğu söylenebilir. Kırmızıgül’ün filmlerinde basmakalıp (stereotype) yargılar, bazı grupların (ırksal, cinsel, etnik, dini, mesleki, vs) üyesi olan insanların neye benzedikleri konusu aşırı basitleştirilmekte, inanç ya da bir düşünce, insanlara ilişkin bazı kimlikleri kesin kategorilere ayırarak sunumu yapılmaktadır. Kırmızıgül filmlerinde, toplumun kimlikleri ve kalıp yargılarını melodram, dram ve komedinin türlerinin yoğun bir şekilde kullanılması, anaakım Türk sinemasının teknik klişelerinden ve stereotiplerinden beslenerek, sinemanın endüstrileşen eğlence anlayışıyla birer ticari nesneye dönüştürmüştür.
In this study, a discursive analysis of the films of Mahsun Kırmızıgül, who is one of the mainstream actors and directors who are often the subject of criticism of Turkish cinema and won the admiration of large audiences, has been made. Based on the concepts of stereotype and cliché; The relationship of Kırmızıgül's realism, technical use, personal style, and inner meaning with industrial cinema has been analyzed. In this analysis, the technical and cinematographic creativity of Kırmızıgül's films, the qualities of the film language in terms of the existence of his style, the inner meaning, space, character and thematic qualities he produces in his cinema, and the way his films are reflected are discussed. A discursive analysis of social realism and how stereotypes and stereotypes are used. They are discussed in the samples of the films White Angel, I Saw the Sun, Five Minarets in New York, Miracle 1, Miracle 2: Love, respectively. It can be said that the most fundamental point of this study, which has a discursive approach to Kırmızıgül's films, is the effort to focus on different identities that are the subject of discussion in society. In Kırmızıgül's films, stereotypes about what people from certain groups (racial, sexual, ethnic, religious, professional, etc.) look like and the subject is oversimplified, and a belief or thought is presented by dividing specific identities about people divided into separate categories. The intense use of melodrama, drama, and comedy genres in Kırmızıgül's films, together with the industrialized entertainment understanding of cinema, has transformed the identities and stereotypes of society into commercial objects that are fed by the technical stereotypes and stereotypes of mainstream Turkish cinema.
Alan : Eğitim Bilimleri; Güzel Sanatlar; Sosyal, Beşeri ve İdari Bilimler
Dergi Türü : Ulusal
Makale Detay 
Atıf Yapanlar
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
