Görüntüleme
12
İndirme
3
Temel hak ve özgürlükler tarihsel gelişim sürecinde, bireyin ontolojik değerinin bir parçası olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu tarihsellik içinde temel hak ve özgürlükler aşamalı bir biçimde ortaya çıkmıştır. Uluslararası hukukta evrensellik ve doğal hak doktrini çerçevesinde ele alınan temel hak ve özgürlükler devletlerin iç hukukunda farklılıklar arz edebilmektedir. Hukuk devleti olan Türkiye’de de temel hak ve özgürlükler uluslararası ilkeler gözetilerek anayasal statüde tanımlanmıştır. Bu özgürlüklerden biri olan seyahat özgürlüğü de hukuken tanınan ve korunan bir niteliğe sahiptir. Seyahat özgürlüğü kişisel haklardan biridir. Seyahat özgürlüğü negatif statü hakları içerisinde değerlendirilmektedir. 1982 Anayasası’nın 23. maddesinde yer alan “Seyahat ve Yerleşme Hürriyeti”, keyfi müdahalelerden bağımsız bir alana işaret etmektedir. Ancak tüm temel hak ve özgürlüklerde olduğu gibi seyahat özgürlüğü de bireye, sınırsız bir özgürlük alanı tanımamaktadır. Bu makalede Türkiye’de seyahat özgürlüğünün hukuki durumu, olağan ve olağanüstü dönemlerdeki farklılıklar gözetilerek tartışılacaktır. Uluslararası sözleşmeler, 1982 Anayasası ve ilgili yasalar makalenin temel referanslarını oluşturmaktadır. Olağanüstü Hâl Kanunu ve İl İdaresi Kanunu’nun Türkiye’de seyahat özgürlüğünün sınırlandırılma gerekçelerini hangi ölçüde karşıladığı sorusu da makalenin araştırdığı temel sorulardan biridir. Bu nedenle de makalede uluslararası raporların değerlendirmelerine de yer verilmiştir.
Fundamental rights and freedoms have emerged as part of the ontological value of the individual in the historical development process. In this historical context, fundamental rights and freedoms have emerged gradually. Fundamental rights and freedoms, which are dealt with within the framework of universality and natural rights doctrine in international law, may differ in the domestic law of states. In Türkiye, which is a state of law, fundamental rights and freedoms are defined in the constitutional status in accordance with international principles. Freedom of movement, one of these freedoms, is also legally recognized and protected. Freedom of movement is one of the personal rights. Freedom of movement is considered as a negative status right. Article 23 of the 1982 Constitution, “Freedom of Movement and Settlement” points to an area free from arbitrary interference. However, as with all fundamental rights and freedoms, the freedom to travel does not grant the individual an unlimited area of freedom. In this article, the legal status of the freedom of movement in Türkiye will be discussed by considering the differences between ordinary and extraordinary periods. International conventions, the 1982 Constitution and relevant laws constitute the main references of the paper. The extent to which the State of Emergency Law and the Provincial Administration Law meet the grounds for restricting the freedom of movement in Türkiye is also one of the main questions the paper explores. For this reason, the article also includes evaluations of international reports.
Alan : Filoloji
Dergi Türü : Ulusal
Makale Detay 
Benzer Makaleler
PDF Görüntüle
Dergi Bilgisi
Eseri Dinleyin
Alıntı Yap
Bu Sayfayı Yazdırın
Paylaş
Mendeley
