Özet:

Klasik Türk şiirinde bitkiler, çiçekler ve doğa önemli bir yer teşkil etmektedir. Bu durum birçok divan şairinin şiirlerini süslemiştir. Divan şiiri gibi halk şiiri ve türkülerde de çiçek ve doğa çok sık anılmaktadır. Âşık Veysel’in şiirlerinde çiçekler genellikle doğal güzelliklerin sembolü olarak kullanılır ve insani duyguları yansıtır. Çiçekler, hayatın kısa süreliğini ve geçiciliğini simgelerken, aynı zamanda güzellik, sevgi, umut ve huzur gibi duyguları ifade eder. Âşık Veysel’in “Çiğdem Der ki” adlı şiiri, çiçek temasını ele alan şiirlerinden biridir. Veysel’in, bu şiirinde, yer verdiği çiçekler klasik şiirimiz başta olmak üzere halk şiirimizi ve türkülerimizi süsleyen çiçeklerdir. Bu çiçeklere Âşık Veysel’in gözünden bakınca, çiçeklere dokunduğunu, hissettiğini, çiçeğe adeta can yüklediğini ve ayrıca yiğidin başına bela açtığını söyleyebiliriz. Bu çalışma Âşık Veysel’in “Çiğdem Der ki” şiiriyle sınırlıdır. Onun bu şiirinde çiçeklere nasıl bir duygu yüklediği ve çiçeklerin kendi ağızlarından tabiatı, mekânı ve konumlarını nasıl gördükleri tahlil edilecektir. Âşık Veysel, çiçekler vasıtasıyla insanlara bazı mesajlar vermekte ve dünyanın özüne ve yaşamın kıymetine ilişkin önemli bir anlatıda bulunmaktadır.

Anahtar Kelimeler: